Hé, kijk. De toegangsweg naar de dijk is gefreesd en een loonwerker met trekker en zaaimachine staat klaar om hier graszaad in te zaaien. Het pad is vanaf nu weiland geworden en daarachter de Vechtdijk waarachter de boer nog grond had liggen om zijn vee te weiden is terug gegeven aan de natuur. Deze percelen liggen sinds kort binnen het N2000 gebied Buitenlanden Langenholte en zijn inmiddels ingericht en opgegaan in de omgeving met z’n uitgestrekte kievitsbloemhooilanden, oude kreken en de dynamiek van de achterliggende rivieren Vecht en Zwarte Water.
Nou ja, dan parkeer ik een stukje verderop om daar in de haakse bocht over het hek te stappen. Omdat het verboden toegang is vanwege de kwetsbare flora en fauna in het N2000 gebied loop ik langs de binnendijkse berm. Hier is ook genoeg te beleven. Kijk hier zijn vlindertjes aan het foerageren op de pinksterbloemen. Het zijn oranjetipjes en ze zijn wit met, hoe kan het, oranje vleugeltipjes.
En kijk eens daar op de verse elzenblaadjes doen zich een tiental blauwe elzenhaantjes tegoed aan het blad van deze zwarte els. De vrouwtjes van deze mooie blauwe kevertjes leggen tot wel negenhonderd eitjes onder tegen de blaadjes. Eenmaal uitgekomen na zo’n drie weken helpen ook zij mee aan het kaalvreten van de bomen.
Kijk, daar staat een buis met een deksel erop. Even kijken, oeps! Dat kan niet missen! Een overwinterend Hoornaar koningin zit er binnenin. Wauw, wat mooi!
Terwijl ik snel een paar foto’s maak wordt het opgeschrikte mooie beest langzaam wakker in de opgewarmde buis. En terwijl zij steekbewegingen maakt draait ze zich langzaam om en positioneert zich langzaam in een zo’n positie dat ze weg kan vliegen. En dat doet ze dan ook! Wat geweldig om zo’n machtig mooie koningin van zo dichtbij weg te zien vliegen! Dat maak je toch nooit weer mee. Wauw, wat mooi!
In het weiland foerageren verschillende ganzen en allemaal in koppeltjes. Boven me zweeft een paartje buizerds en verderop trapt de loonwerker het gaspedaal nog eens in. Langzaam wandel ik verder onderlangs de dijk en onderwijl doe ik mijn best om eens een zwemmende muskusrat te betrappen. Het moet de eerste keer nog worden. En dan, wat was dat vijftig meter verderop. Er dook iets weg in het lange gras en ik heb wel een vermoeden wat het kan zijn.
Hup, snel de camera in de continu opnamestand en afwachten maar… nog zo’n twintig meter, nu moet er toch een keer wat gebeuren of heb ik het me verbeeld? Ho, daar gaat ie! Een fazantenhaan probeert hoogte te maken. Schieten maar, op goed geluk, het gaat zo snel, zo’n drie, vier seconden schat ik. Wat mooi was dat! Van zo dichtbij heb ik nog nooit een wilde fazant gezien. Wat een pracht beest zeg!
Mijn dag kan niet meer stuk…
