“Langzaam trekt de herfst het land in,” constateert Sjaak Bruggeman tijdens een wandeltocht deze week. Hij neemt ons iedere week even mee, zodat we er zelf meer van leren genieten. “De herfst is op z’n mooist. Mooier kan je het niet schilderen.”
“Eikels rapende kinderen op het dijkje en moeders met een zonnebril op. Mooi weer. Ook gaaien helpen met het verslepen van eikels. Op de met aangevoerde keileem gedempte greppels groeien distels, brandnetels en pitrussen. Ze hebben als gebiedsvreemde planten hier geen schijn van kans om zich uit te breiden. Achttien kramsvogels foerageren in de afgegraven slenk. En daarginder nog veel meer. Achter me, in de berken, zitten veertig vinken en een stuk of wat koolmeesjes te zoeken naar voedsel.
Op het natte hooilandje vliegt een watersnip op en daarginder zit een klapekster in het halfdode eikje. Het mooie maar brute beestje grist een, ik gok, graspieper weg tussen de heidestruiken. Het zou mooi zijn als er nu nog een ruigpootbuizerd overkwam. Of een rode wouw, of wat kraanvogels was ook niet verkeerd. Maar ja, je kan niet alles hebben op deze mooie herfstdag.
De herfst, een geweldig mooi seizoen met alles erop en eraan. De bladverkleuring, de soms dreigende luchten, de vele trekkende vogels en daar aan de slootkant zelfs nog een bloeiende Gewone engelwortel! Met zijn roze tot paarsbruine stengel en een wit, roze bloemkeur zeer algemeen voorkomend…
Maar toch zo ongewoon mooi!”
