De weerprofeten zijn het er over eens. Er is geen enkele tv-zender die het naar mijn zin doet. Ze beloven allemaal, na de storm Corrie, ook nog een volle bak met regen. Dan maar naar buienradar kijken, en verrek, er liggen kansen om toch op pad te kunnen gaan.
Als ik nou het donkere op de weerkaart als bewolking zie, dan is de helft van deze dag al droog. Voor de zekerheid neem ik een handdoekje uit de keuken mee voor het geval ik toch m’n grijze kop eens af moet drogen.
Kijk, hup, hier de auto maar bij de boerderij aan de zandweg met die prachtig mooie oude eiken. Een plaatje en zeker met die boerderij op de achtergrond en de knoeperds van zwerfkeien bij de oprit als blikvanger. Aan de overkant vliegt een buizerd geschrokken op. Ja, met in z’n rechterklauw het verse ontbijt.
Hier rechtsaf over de lange rechte en wel een kilometer lange zandweg naar het natuurreservaat. Kijk opnieuw buizerds. Deze twee hebben vanmorgen regenwormen op het menu. Deze bodemverbeteraars zitten nu bij regenachtig weer lekker vorstvrij in de wortelzone. Hoe anders was het een jaar geleden met een pak sneeuw op het koude land.
Kijk, hier langs de lange kaarsrechte veldweg is best van alles te ontdekken. Aan weerszijden hebben grote percelen met aardappelen, uien en bieten gestaan. Nu, na het afvoeren naar de fabriek, rest alleen nog het afdekmateriaal als stro en plastic om de grote oogst tegen vorst te beschermen. Verder zijn er her en der bultjes met zand en de kleinste aardappelen of uitjes te zien die door de grote zeef zijn achtergelaten.
De naastliggende bermsloot voert voedselrijk kwelwater af. De ondergrondse waterstroom van een hoger gelegen gebied kan hier in dit lager gebied in de slootbodem uittreden. Dit mooie akkerland zit opgesloten tussen twee natuurgebieden. Het lijkt erop dat beide partijen toch hun eigen broek kunnen ophouden. Een goed genomen grond- en oppervlaktewaterpeilbesluit is in dit geval al het halve werk.
En dan, ook mooi om te zien, de dassenprenten op deze zandweg en daarnaast de smalle berm die helemaal is omgewoeld door de graafklauwen van deze zwaargebouwde roofdieren. Geen graszode hier maar lekker met de snuit door het bijna mulle zand met daarboven een kruidlaag. En dan ben ik, na een pittige bui, bij het Scharreveld. Nu nog een rondje over dit weidse heidelandschap. Zonder schuilgelegenheid, dat wel. We gaan het beleven…
