Beste Buurman,
Eerst wil ik jou en je naasten natuurlijk al het goede wensen voor 2023! En veel succes met je snode plannen om nooit meer een dreuge bek te kriegn.
Wat een moeilijke kwesties legde je me voor in je laatste brief. NarrigeNeef was en is niet zo’n kijker maar meer een doener en betaald voetbal kijken is niet zo aan hem besteed, ondanks dat hij zelf een voetbalcarrière had van zijn 8e tot zijn 35e jaar.
Het begin van mijn voetballoopbaan was weinig veelbelovend. Mijn moeder bracht mij als achtjarige voor de eerste keer naar amateurclub AFC Quick 1890 in Amersfoort. Ook als kind was ik al lang en moest bij gym altijd vooraan staan. Jeugdleider Nijhuis zei tegen mijn moeder “Een groot voetballer zal hij nooit worden, zijn voeten zitten te ver van zijn hersenen.” Toch stortte ik me er volledig in en op een gegeven moment bleek ik wel keeperstalent te hebben. Ik stond toen steeds in het eerste team van achtereenvolgens de welpen, de aspiranten en de junioren.
Op mijn vijftiende had het eerste seniorenteam (2e klasse KNVB) door blessures geen keeper meer en heb ik een wedstrijd of tien in het eerste gekeept, met een speciale dispensatie van de KNVB. Ik heb toen zelfs een bekerwedstrijd gespeeld in stadion De Galgenwaard in Utrecht (toen nog DOS, nu FC Utrecht).
Omdat ik in vrij sterke teams speelde werd keepen mij te saai en toen ik op mijn achttiende de overstap naar de senioren moest maken, besloot ik veldspeler te worden: linksbuiten. Kennelijk had de jeugdleider het destijds al goed gezien want ik kwam in het negende elftal terecht, later zelfs het elfde. In ieder geval altijd het laagste.
In die tijd begonnen de medespelers voor opleiding of werk uit te zwermen naar Groningen, Utrecht, Heteren en ik zelfs op een gegeven moment naar Deinze in België. Toch bleef het team bijeen, iedere speelzondag kwamen we voetballen en trainen deden we principieel nooit. Gevolg was wel dat we regelmatig speelden met drank en hasj in het lijf, de wilde jaren zeventig! Ook was het normaal om met een peuk in de bek het veld op te komen en dronken sommigen bier tijdens de rust.
Mijn meest memorabele wedstrijd kwam ook tot stand door een merkwaardige voorgeschiedenis. De ouders van mijn vriendin en latere eerste (en tweede) vrouw waren op vakantie en ik zou bij haar blijven slapen. Ze had een (hele lieve) inwonende oma, die op de eerste verdieping sliep en mijn vriendin op de tweede. Toen we in bed lagen kon ik oma horen ademhalen omdat de deuren openstonden. Volgens mijn verkering was dat geen probleem zolang ze maar op haar goede oor lag. Toch heb ik die nacht geen oog dicht gedaan omdat buiten allerlei andere leuke activiteiten ik ook nog eens verkouden was en bang dat ik zou moeten hoesten en oma dat zou horen.
De volgende morgen moest mijn vriendin al om half zeven naar haar werk in de verpleging. Ik hoefde pas om twaalf uur op het voetbalveld te verschijnen. Ze verzekerde mij dat oma echt nooit boven kwam en ik rustig nog wat kon slapen tot kwart voor tien, wanneer oma naar de kerk zou gaan. Het was een mooie warme zomer en de ramen stonden wagenwijd open. Toen mijn vriendin koud de deur uit was begon het keihard te regenen en ik werd bang dat oma toch naar boven zou komen om de ramen dicht te doen en besloot opgevouwen in een kast te gaan zitten voor de zekerheid. Toen ik op het voetbalveld aankwam was ik wat slap in de benen, ook omdat ik geen ontbijt had gehad. Een medespeler gaf me een banaan, zodat ik daarop knabbelend het veld op stapte. En wat denk je?
Het werd de enige keer dat ik een hattrick scoorde bij Quick Amersfoort.
Toen ik in het mooie dorp Astene (gemeente Deinze) in België woonde reed ik in het begin nog heen en weer naar Amersfoort, zo’n 450 km per keer. Daar werd toen nog wat gemakkelijker over gedacht. Ons elftal begon echter uit elkaar te vallen en ik besloot te stoppen. Ik was in Astene al lid geworden van de tafeltennisclub TTC Knal, wat ik erg leuk vond en waar ik altijd ben blijven spelen tot ik weer verhuisde naar NL Het leven in Vlaanderen speelde zich veel meer af in het staminee (café) dan thuis. Er bestond een voetbalcompetitie voor caféploegen en ik werd op een gegeven moment dringend uitgenodigd om bij zo’n club te komen spelen met de poëtische naam De Sletsen (sloffen). Er werd erg veel druk op me uitgeoefend omdat in die tijd Robbie Rensenbrink, Jan Mulder en Jan Boskamp heel populair waren, die bij Anderlecht en RWD Molenbeek speelden. De Sletsen wilden daarom ook graag nen Ollander hebben, hoewel het succes niet helemaal vergelijkbaar werd. Vlamingen zijn ontzettend gastvrije mensen. Dus ook onze tegenstanders wanneer je op verplaatsing (uit) speelde. Dan werd je altijd hartelijk onthaald in hun café. Ik kende toen het verraderlijke Duvel bier nog niet en dronk er voor de wedstrijd vier. Toen we het voetbalplein (veld) opgingen had ik een gevoel of ik vijftien pilsjes ophad. En wat denk je?
Het werd de enige keer dat ik een hattrick scoorde bij De Sletsen.
Zoals gezegd was ik niet zo’n voetbalkijker. Ik ging wel kijken bij het eerste elftal van mijn eigen club, maar betaald voetbal interesseerde me geen moer. De eerste keer dat ik betaald voetbal bezocht was in 1975 een Europa Cup wedstrijd van Club Brugge tegen Liverpool. De eigenaar van Club was een klant van mij en ik kreeg vrijkaarten van hem.
De tweede en laatste wedstrijd was in de tachtiger jaren een wedstrijd van ik geloof toen nog FC Zwolle tegen Sparta. Een vriend van mij had business seats in het stadion en ik ging een keer mee. Dat werd heel leuk omdat ik naast Jules Deelder zat, een heel fanatieke Sparta supporter. Prachtig om zijn aanvuringen voor Spagta en hun doelman, de Zwagte Panter te horen.
Maar je begrijpt nu vast, Buurman, dat ik je geen doorwrocht antwoord kan geven op je gedetailleerde voorstellen.
Maar ik denk vast dat TheeTante dat wel kan, zij is immers van alle markten thuis!
Meer Straatpraat artikelen klik hier.
