Het stuk vertelt over een man die lang dood in zijn flat ligt zonder dat iemand het merkt. Wel klagen de buren over de stank, wel ziet de postbode dat de brieven blijven liggen, maar de gedachte dat de man misschien verhuisd is, lijkt makkelijker. Het is een schrijnend verhaal over alleen zijn en eenzaam zijn, en tegelijk een aanklacht: hoe kan een huis zolang leeg blijven staan zonder dat iemand ingrijpt?
Niet iedereen in de zaal wist er raad mee. “Ze zouden de subsidie op experimentele kunst moeten stopzetten”, hoorde ik iemand fluisteren. Maar ik denk juist het tegenovergestelde: we hebben makers als deze hard nodig. Want zonder experimentele creatieven houden we alleen nog de commerciële kunst over die John de Mol of Albert Verlinde rendabel vinden. En dat is een armoede voor de samenleving. Mijn idee: verdubbel die subsidie, want creativiteit is – zeker in deze tijden – geen luxe, maar noodzaak.
Een prachtig, indringend stuk dat Raalte niet vaak ziet, maar wel vaker mag meemaken.
👉 Eerder sprak ik voor HierInSalland met theatermaker Hendrik Aerts over Paradise Circus.
1 reactie
Anny Legebeke
Recensie – Paradise Circus Island
KASKO – Huis voor cross-disciplinair theater, Zwolle
In een wereld die razendsnel verandert, wordt kunst steeds vaker een samensmelting van indrukken en expressievormen.
KASKO, voorheen bekend als het huis voor muziektheater in Zwolle, biedt een podium aan jonge makers die juist in die versmelting hun kracht vinden. De voorstelling Paradise Circus Island is daar een treffend voorbeeld van.
Net afgestudeerde theatermakers gebruiken in deze productie hun lichaam, dans, beweging en muziek om op indringende wijze hun verhaal te vertellen.
Het heeft mij wel degelijk aan het nadenken gezet:
Wat ze overbrengen is niet altijd comfortabel – integendeel. Paradise Circus Island confronteert, schokt en spiegelt.
Tijdens de voorstelling werd ik me pijnlijk bewust van mijn eigen blik op de ander: hoeveel echte aandacht heb ik voor mensen die buiten mijn sociale bubbel vallen? Die ongemakkelijke vraag bleef hangen. Juist door de overdrijving en absurditeit in het spel en de vormgeving, kreeg de voorstelling een vervreemdend karakter dat me bleef bezighouden.
Het is geen voorstelling die je makkelijk loslaat. De impact zit niet alleen in wat er op het podium gebeurt, maar ook in wat er ná afloop gebeurt: het gesprek, de reflectie, het besef.
KASKO laat hier zien hoe krachtig cross-disciplinair theater kan zijn als het jonge makers de ruimte geeft om te experimenteren, te raken en te ontregelen.
Laten we juist vaker dit soort theaterverhalen bezoeken in een tijd waarin reflectie van grote waarde kan zijn hoe we in het leven staan.
In hoeverre stellen we ons open voor de ander; juist mensen die niet in onze “bubbel” dagelijks voor komen. Hoeveel tijd en aandacht hebben we voor hun problemen en levenswijze?
Anny Legebeke