‘‘Mensen, mensen! Ik heb wat moois ontdekt!’’, horen we Merel al roepen voordat ze goed en wel op de vensterbank zit. ‘‘Of eigenlijk íemand moois. Afgelopen week vloog ik mijn favoriete rondje: heen en terug langs de Vecht tussen Dalfsen en Vilsteren. Toen ik onderweg even op het bankje ging zitten op het strandje aan de kant van Dalfsen, kwam ik een man tegen. Hij vertelde dat hij daar elke dag even kwam om afval op te ruimen. Elke dag! Daar ben ik van onder de indruk.’’
Wat maakt Merel toch weer een mooie observatie. Ten eerste dat rondje: we zijn het eens gaan wandelen. Merel weet wel wat mooi is. Het was een prachtige wandeling met onderweg kleurrijke bermen en weilanden, zoemende oevers en stralende bomen. We hebben heel wat soorten ontdekt: de moerasspirea, valeriaan, duizendblad, kattenstaart, essen en eiken. Een biodiverse ontdekkingstocht.
Merel vliegt boven de gemeente Dalfsen van hot naar her op zoek naar biodiverse verhalen.
Geïnspireerd door Merel namen we onderweg ook een afvalzakje mee. Die was helaas aan het eind van de wandeling vol: snoeppapiertjes, lollystokjes, een rietje, landbouwplastic, een pakje shag. Het was wel even schrikken hoeveel afval je dan verzamelt op een wandeling door weilanden, bossen en langs het water. Oftewel: dwars door de natuur.
Klik hier voor de route zoals die op DwarsdoorSalland staat.
Het is zo makkelijk om je alleen verantwoordelijk te voelen voor je eigen huis. Dat je verantwoordelijkheid vanaf de stoep bij de voordeur ophoudt. Wat als we ons allemaal zo verantwoordelijk voelen voor de aarde als deze man die het strandje bij Dalfsen schoonhoudt? Dat we met liefdevolle ogen naar onze woonomgeving gaan kijken en dat we afspreken om het schoon te houden? Wat als we elke keer dat we op de fiets stappen of ergens heen wandelen, het afval onderweg meenemen? Zouden we dan een keerpunt bereiken waarop we de wereld steeds schoner maken?
‘‘Ik denk zeker dat jullie dat kunnen!’’, zegt Merel bemoedigend. ‘‘Misschien heeft een deel van jullie het vertrouwen in een mooiere en biodiversere wereld opgegeven, maar ik niet hoor! Ik vertrouw op jullie!’’
Toen we na afloop een drankje dronken op het terras van het café op het station in Dalfsen, zat het met de serveerster al goed. We vroegen haar of ze een prullenbak had voor het afval dat we onderweg verzamelden. ‘‘Erg hè’’, zei de serveerster. Zou zij de volgende keer ook een afvalzakje meenemen?
Met dank aan Merel.
Wel jammer dat toen ik gevonden afval van anderen in een prullebak door de handhavers staande gehouden werd.
Ik wandelend door koude en stromende regen, zij vanuit een warme auto, niet de moeite nemend om uit te stappen…
Sinds dien raap ik niets meer op.
Ach wat jammer! Toch even proberen je weer aan het afvalrapen te krijgen. Door dat niet te doen, heb je die agenten er niet mee! Die weten dat niet, die merken er niks van. Maar ik heb er wél last van, en jij misschien zelf ook wel.
Dus als ik je kan verleiden toch weer met opruimen te beginnen? Wat zou dat mooi zijn!