Foto Hilli van Dijk
Heel veel mensen verrichten heel goed en onbaatzuchtig allerlei taken voor anderen zonder daarmee voor het voetlicht te (willen) treden. Terwijl het vaak verbazingwekkend is wat deze mensen zelf meegemaakt hebben en dan toch nog voor anderen doen. Ik wil graag een ode brengen aan mijn buurvrouw, laten we haar Odilia noemen.
Door Kees Huls
Odilia
Odilia is een echte Raaltese, 35 jaar oud, samenwonend met grandioze hond, vogels en af en toe een beetje verkering maar te onafhankelijk voor een vaste relatie. Zij werkt bij de politie, eerst in Almere, nu in Nijverdal.
Geschiedenis
Zij groeide op als enig kind in een heel warm gezin in de wijk Westdorp in Raalte. Voor haar werk ging ze op een gegeven moment op zichzelf in Almere wonen en kwam tijdens vrije dagen altijd weer naar Raalte. Haar moeder was al lang ziekelijk en overleed toch vrij plotseling in oktober 2014. Om haar kerngezonde vader bij te staan besloot ze weer bij hem in te trekken en op en neer te rijden naar Almere. In 2015 bleek haar vader opeens ernstig ziek en overleed hij in december van dat jaar.
De put in
Toen haar vader amper begraven was kreeg ze te horen dat ze niet in de ouderlijke huurwoning kon blijven en niet direct in aanmerking kwam voor een andere. Omdat zij er nooit aan gedacht had dat alles zo zou lopen, stond zij niet ingeschreven voor een andere woning, dus dat was een groot probleem. Uiteindelijk toonde Salland Wonen toch begrip voor de situatie en hoefde ze niet direct eruit, mocht ze zoeken. Gelukkig kwam er toen een huis in hetzelfde rijtje vrij en kwam ze direct naast me te wonen in plaats van 3 huizen verder. Ondertussen bleef ze onvermoeibaar keihard doorwerken en dat zou zich gaan wreken. Hoewel ik, in tegenstelling tot de meeste Nederlanders, geen specialist in alle wetenschappen ben, denk ik wel dat deze voor haar vreselijke periode zich op haar lichaam ging wreken.
Ziek
Eind 2016 begon zij klachten te krijgen, met name met haar longen. Na een langdurig ziekenhuisverblijf in Nijmegen kwam zij weer vol goede moed naar huis en maakte de overstap van de politie Almere naar Nijverdal en begon daar met veel plezier. Helaas kwamen de klachten telkens weer terug en moest ze weer langdurig naar ziekenhuizen in Nijmegen en Rotterdam, waarbij ze een paar keer er zeer kritisch heeft bijgelegen op de IC. Het vervelende is dat nog steeds niet bekend is wat er precies aan de hand is. Op het moment gaat het wel weer enigszins, zij het dat ze continu zuurstof nodig heeft en het bestelwagentje van Apotheek Salland bijna door zijn assen zakt wanneer de medicijnen afgeleverd worden.
Leven
Ik voel mij een beetje haar pleegvader en probeer haar steeds af te remmen wanneer ze weer veel hooi op haar vork neemt. Uit de beschrijving die ik hierboven van haar gaf kun je al afleiden dat ze zich niet al te veel laat voorschrijven. Een enkele keer luistert ze wel. Leuk is het gedrag van haar hond, die altijd bij mij was als zij er niet was en het bij mij als tweede huis beschouwt. Zij signaleert als het vrouwtje zich te druk maakt en komt dan met een hopeloze blik in haar ogen bij mij op de bank liggen zodat ik kan ingrijpen. Stil zitten kan ze niet en ze is altijd bezig met breien, naaien, schilderen enzovoort. Ook was ze heel actief op de Wensambulance, waarbij ze terminale mensen een mooie dag bezorgde. Dagen die fysiek en geestelijk erg zwaar voor haar zijn. Het kon ook zo gebeuren dat ik bij thuiskomst ontdekte dat ze bij mij alles onkruidvrij gemaakt had of mooie plantjes gezet had. Volgens mij noemen ze dat hier in Salland een Golden Wichie. Ondanks haar eigen conditie staat ze altijd klaar voor anderen en probeert de wereld een beetje mooier te maken.
Eindejaarsactie
Omdat zij zich realiseert dat dit jaar alles anders is en veel mensen hier verdrietig over zijn heeft zij besloten om de directe omgeving weer op te vrolijken. Als ze met de hond wandelt (met zuurstoffles in de rugzak en slang in de neus) in Raalte of Heino legt ze overal cadeautjes neer met lieve boodschapjes daarbij. Worden mensen toch weer iets vrolijker.
Groot compliment
Odilia is een van die mensen die heel veel betekenen voor hun omgeving en die daar eigenlijk zelden waardering voor krijgen en dat ook totaal onbelangrijk vinden. Mensen die zich onderscheiden van de ontevreden, zeurende, dwarsliggende en azijnpissende mensen die kinderlijke discussies voeren over noodzakelijke maatregelen. Zeker in het geval van mijn buurvrouw die zelf zoveel problemen had en heeft past alleen maar grote bewondering voor al deze mensen met een hart.
Ik zou dit compliment graag van gouden bokalen vergezeld doen gaan maar vrees dat het bij oliebollen en appelflappen zal moeten blijven. Een goede jaarwisseling toegewenst aan iedereen!
