Gratis reizen en andere ongemakkelijke momenten

Dus ik kom daar aan op het perron. Geen kaas, maar pindakaas. Thermoskan met koffie (want wat kost dat allemaal wel niet). En mijn keuzekaart… ja, waar had ik mijn keuzekaart. Ergens in de cloud of zo. Ik wist niet precies hoe dat werkte. Dus vroeg ik het aan een mevrouw op het perron.

“U weet vast wel hoe dat moet, zo’n keuzedag.”
Ze keek me strak aan en zei: “Waarom denkt u dat ík dat weet?”

Oeps. Ik had er zomaar vanuit gegaan dat ze óók 65-plus was. Ze was misschien net 52? Ik kan niet meer zo goed schatten.

Een keer veilig in de trein overdacht ik andere momenten waarop me zoiets overkomen is of zou kunnen overkomen.

Zo stond ik voor het pontje naar Wijhe te wachten. Een andere man stond wijdbeens aan de IJsselkade. De beste stuurlui hè! Zijn gulp wagenwijd open. ‘Zal ik wel, zal ik niet…’ Ik hoefde mijn overweging niet af te maken. Zijn vrouw kwam aangelopen en riep als door een scheepshoorn: “Henk, oe peard löpp vot! Ie stoat vöar poal!” Tja, soms lost ongemak zichzelf op.

In de supermarkt vroeg ik een jonge dame waar ik de biologische melk kon vinden. “Weet ik veel”, zegt ze, “ik werk hier niet, hoe dan, of zo.”

Of die keer dat ik bij een verjaardag enthousiast vroeg aan een nichtje of ze weer in verwachting was. Nee, was ze niet…

En natuurlijk het klassieke moment in het buitenland: ik zat op een terras in Barcelona, heerlijke tapas erbij. Twee tafels verder een stel waarvan ik dacht: mooi, die verstaan ons toch niet. Dus ik zeg tegen mijn vrouw: “Kiek, det stel doar, det is volgens mie nog niet zo heel lange saam’.”
Draait die man zich om en zegt, ook in het Sallands: “Valt wel met höar Denne, wie bint al tien joar ‘etrouwd.”

Gelukkig ben ik al wat op leeftijd. Dat gepaard met decorumverlies.