Ach, het zijn maar kleine dingen. Waarom wind ik me er dan zo over op? Voorbeeldje van afgelopen week.
Ik rijd over de weg tussen Raalte en Ommen. Ik rijd 83 km/u. Op de teller. In de praktijk precies de toegestane snelheid. Achter mij een VW Polo die maar zit te ‘duwen’. Te dicht op me. Irritant. Alsof ik word opgejaagd. Ik heb de neiging om het gas ietsje los te laten. Beetje jennen. Dat doe ik niet en de ergernis blijft. We komen bij een stoplicht. Met twee opstelstroken voor rechtdoor.
Wat ik vermoed, gebeurt ook. De Polo komt naast me staan. Ik kijk even naar links en verwacht een jongeman. Tot mijn verbazing zit er een jonge vrouw achter het stuur. (Is dit een discriminerende observatie?) Zij wil natuurlijk zo voor me kruipen. Nu is het mijn beurt om voor irritant gedrag te zorgen. Zoals elke elektrische auto heb ik een turboknop. Die druk ik in. Het stoplicht springt op groen en ik spuit vooruit als een Max Verstappen en laat het Polo’tje ver achter me. Met daarin een vast nogal geïrriteerde vrouw. Ik ga terug naar 80 km/u. Ik overdenk mijn daad. Wat maakt toch dat ik me in het verkeer zo veel sneller tot dit soort gedoe laat verleiden? Ik kan natuurlijk naar het gedrag van de ander wijzen. Maar dát kan ik niet veranderen. Wel ben ik de baas over de manier waarop ikzelf reageer. Ja, ik weet het, een open deur. Maar toch.
Ik ben niet de enige die in het verkeer een kort lontje heeft. Ik hoor het van vrienden en in het nieuws komt ook regelmatig een ‘verkeersruzie’ voor. Wat is het? Territorium opeisen? Eigen koets eerst? Omdat we van onszelf vinden dat we goed rijden en de ander niet? Haantjesgedrag? Voor mij geldt: oefenen om de ergernis van m’n rug laten afglijden en vooral niet reageren.
Een andere – in principe ook ergerniswekkende – situatie verloopt anders. Ik rij op het fietspad van Boskamp naar Olst. Het is schemerig. Na de S-bocht bij de Herbergier nader ik de fietsoversteekplaats. Van links komt een auto, die pardoes het fietspad, mijn fietspad, oprijdt. Ik stop, de auto stopt. We staan tegenover elkaar. Wat wil die bestuurder? Iets afsteken? Ik sta klaar om de bestuurder wat forse woorden toe te werpen. Dan gaat het raampje open, ik herken de bestuurder. “Sorry, ik fiets hier altijd en ben zo gewend om dan op deze plek het fietspad op te gaan.” Ik moet lachen. Ik zie hem inderdaad alleen maar op de fiets. Hij rijdt achteruit, ik vervolg mijn weg. Een potentiële verkeersruzie eindigt in een lach en een vriendelijke groet.
Zo kan het ook. Moet ik onthouden.
