Ze waren recent nog even weer in Nederland, Gerard en Annelies Heuven. De broer van Annelies trouwde en Gerard’s moeder was 90 geworden. Daar wilden ze bij zijn. De lagere schoolklas van Gerard greep dat aan gelijk ook een reünie te organiseren.
26 Jaar geleden emigreerden ze vanuit Lierderholthuis naar Alberta, in Canada. Gerard, geboren in de Raarhoek en getogen in de Blekkerhoek in Raalte, zag daar betere kansen als timmerman. Annelies, van oorsprong uit Wijhe, zag de sprong uiteindelijk ook wel zitten. Ze gaven zichzelf de opdracht het minstens vijf jaar uit te houden. Maar terugkomen naar Nederland is inmiddels helemaal geen optie meer. Vooral omdat de kinderen Kyle en Kayly zijn opgegroeid in Canada, maar ook omdat het de twee Sallanders gelukt is een geheel nieuw leven op te bouwen in Parkland County.
Ze hebben er zo hun nieuwe leven opgebouwd dat Gerard en Annelies ook niet meer zo maar naar Nederland komen voor uitgebreid familiebezoek. “Dan moet je iedereen langs, dan heb je soms ’s morgens, ’s middags én ’s avonds een afspraak. Hartstikke vermoeiend. Nee, als we mensen willen zien, hebben we ook wel eens ergens anders in de wereld afgesproken. “Zo hebben ze een aantal jaren geleden afgesproken met wat Nederlandse familieleden om naar Nova Scotia te gaan. Dat is voor jullie bijna net zover weg als voor ons. Dan hebben wij ook vakantie.”
En het recente bezoek aan Nederland, daar zat ook lekker een vakantietripje met Nederlandse vrienden naar Valencia bij. “De Nederlanders kunnen ook bij ons komen in plaats van wij altijd daar naar toe.”
Wel of niet emigreren
Emigreren, hoeveel mensen zullen daar wel eens aan gedacht hebben? Uiteindelijk zijn het er maar een paar die dat doen. Gerard en Annelies weten nog tot in detail hoe bij hen het besluit tot stand kwam. Bernard Heuven, ook van Gerard, had de sprong al in de jaren vijftig gemaakt en ook een oom en tante van Annelies. Omdat Gerard in Nederland niet het werk kon vinden dat hem aanstond, kreeg hij zijn oom steeds meer in het vizier. “Ik was timmerman, werken met hout vind ik prachtig. Maar in die tijd werd dat werk steeds meer in de fabriek gedaan. Zo was er voor mij steeds minder vakwerk te doen in de bouw zelf.”
Annelies: “Ik had in Nederland een goede baan als ziekenverzorgende en praktijkbegeleidster. Dat wilde ik niet zo maar opgeven. Maar ik zag ook dat Gerard niet echt gelukkig was met zijn werk. Hij had steeds van die kleine contractjes, iedere keer na een jaar, soms twee, moest hij weer op zoek naar iets anders. Toen hebben we besloten eens een kijkje te nemen in Canada om een gevoel te krijgen hoe het zou zijn daar te wonen. En ik moet zeggen dat toen ik daarvan terugkwam, dat ik ineens heel anders naar al die vastigheden keek als een huisje en je familie. Ik had daar met mensen gesproken, met ouders waarmee onze dochter gelijk al contact had in de speeltuin. Ik kon me ineens best voorstellen te emigreren.”
En Gerard zag het ook wel zitten: “Als je ziet hoe ze hier huizen nog met vakmanschap van hout bouwen. Ik had gelijk wel ingeschat dat ik hier mijn timmerwerk volop kans kon geven. Dus toen Annelies zei dat ze er ook wel klaar voor was, zijn we het traject ingegaan. Dan denk je eerst nog even over je huis in Lierderholthuis dat we net in twaalf jaar picobello hadden opgeknapt, maar uiteindelijk hebben we besloten het te doen.”
Annelies: “Dat moet je als stel ook wel aandurven! Dat hebben we ook tegen elkaar gezegd. Samen de schouders er onder!”
“We hadden allebei een broer in vertrouwen genomen, maar voor de rest was het een groot geheim dat we ons voorbereidden op een vertrek. Pas toen het geregeld was, hebben we het verteld. ‘Moet je horen, ik ben weer zwanger! Maar trouwens nog wat, we gaan ook emigreren.’ De schok was bij sommigen groot en anderen hadden dit ooit wel een keer verwacht. De vader van Gerard en de moeder van Annelies hadden dat vroeger eigenlijk ook wel gewild. “Maar hun partners hadden daar geen zin in.”
Weer een leuk en interessant verhaal . Ze hebben toch maar even de stap genomen .
We vinden dat hier best wel stoer .
Ook al heb ik zelf nooit die drang gevoeld om zo een stap te nemen.
Ze gaan het vast nog lang goed hebben daar vooral komend jaar gaat er nog van alles gebeuren daar. Maar daar zullen ze in de volgende hier in Salland vast nog over vertellen . Good gaan! Een Sallander