Zit ik daar bij de notaris in de wachtkamer, komt er ook iemand anders bij zitten. In zo’n Sallands dorp is dan de kans best groot dat je elkaar kent. Nem mie zelf, wie kent Denne noe nie?
Dus ik zeg zo tegen die vrouw: jij ook hier?
Ja, zegt ze, ik ga de kinderen ont-erven.
Nee, dat zei ze niet hoor. Maar ik stelde me dat zo voor. Want waarom ga je naar een notaris. Ik om er voor te zorgen dat de buit goed verdeeld wordt als ik het niet meer kan. En ‘goed’ is voor deze linkse rakker dan ook dat er zo weinig mogelijk belasting over betaald hoeft te worden.
Meestal, stel ik me zo voor, gaat het om de afwikkeling van een faillissement, het opstellen van een euthanasieverklaring, en – al helemaal als er een vrouw alleen in de wachtkamer terecht komt – over het ont-erven van man of kinderen. Toch?
Dat je gisteren nog samen een eensluidende acte ondertekende, maar dat je een dag later in je eentje terug gaat om er een nieuw testament overheen te schuiven.
Als ik de cijfers van een tentamen niet meer buiten aan de docentenkamer mag hangen vanwege de algemene verordering gegevensbescherming, waarom mag ik dan wel weten wie er nog meer dan ik bij de notaris in de wachtkamer zit?
En bij de dokter in de wachtkamer. Kom ik de buurvrouw tegen.
Mooi weer, is ’t niet?
Ja, hi hi ha ha.
Ik denk dan: die heeft aambeien.
Of dat jonge stel. Zwanger?
“Als jullie wisten wat ik had, dan hadden jullie mij allemaal voor gelaten, ” zei eentje ooit bij de huidarts, waar ik zat voor mijn acne.
Ik zeg: “daarom wil ik het ook niet weten.”
Stoer, maar een halve eeuw later speelt het nog steeds in mijn hoofd. Wat zou die man gehad hebben…
Waarom hebben we in dat soort wachtkamers eigenlijk niet een eigen stukje privé terrein?
Helemaal AVG-loos was het in de wachtkamer na een staaroperatie. Daar zat ik ná de operatie te wachten op instructies van de chirurg. En ik niet alleen. De dokter deed er zes in het uur dus na een goeie morgen zaten we daar met een man of dertig te wachten op wat we wel en wat we niet mochten.
De wat kleine chirurg ging op een stoel staan en begon ons toe te schreeuwen. Ik zeg, ik heb het aan de ogen, niet aan de oren.
Hij: “maar al die anderen wel!”
En inderdaad, ik was 40, de rest rond de 80.
“Maar jij was wel de bangste” voegde de dokter aan toe.
En gelijk dat ie had. Maar AVG-technisch gezien… Tegenwoordig zou je zo’n man aanklagen voor grensoverschrijdend gedrag.
Een van zijn instructies: je mag niet alleen naar huis.
Maar ik was zelf met de auto gekomen, hoe moest dat nu?
Ik mocht de wachtkamer niet uit voordat mijn ophaler zich gemeld had.
Is mijn vrouw mij komen ophalen. Ben ik met mijn auto achter haar aangereden naar huis.
Vanwege de AVG is daar nooit iemand achter gekomen.
