Een fietshelm voor ouden van dagen die met de elektrische fiets dertig kilometer per uur door het dorp sjezen, daar kan ik inkomen. Die luitjes weten niet zo gauw hoe ze moeten remmen en die fietsen vliegen zo maar vedan als je ook maar de minste trapbeweging maakt. Hun valtechniek is erbarmelijk. En hun kinderen hebben ook niet het hele jaar door tijd voor mantelzorg. Dus: helm op als je boven de 75 jaar oud bent. Om je kapsel maak je je dan ook geen zorgen meer.
Maar kinderen een helm op zetten? Dat is een knieval maken naar andere weggebruikers. Als die kinderen toch goed beschermd zijn, dan hoef je ze ook niet meer zo goed in de gaten te houden. Net als hondenuitlaters die in reflectiehesjes lopen die vroeger alleen de politie aanhad. Zodat je ze beter ziet. Of die led-koplampen op een fiets: alsof er een veerboot bij nacht de haven invaart, zulke koplampen hebben fietsen tegenwoordig.
Voor de veiligheid? Tuurlijk niet: met al die reflecterende jassen en verblindende koplampen wanen we ons allemaal veilig op de weg. We denken dat we toch wel gezien worden en dat we alle anderen toch wel zien. Dus gas geven maar.
Ik vind dat het andersom moet! In het verkeer moet je elkaar juist slecht zien, moet de weg onoverzichtelijk zijn, moet er uit iedere zijstraat plots een kind kunnen opduiken. Dan gaan we tenminste voorzichtig autorijden. Want daar zit het probleem. Chauffeurs veranderen van karakter zodra ze achter het stuur kruipen, gaan bumper kleven, zoeken sluipwegen om anderhalve minuut eerder thuis achter de geraniums terecht te komen, passeren je op het stukje tweebaans om vervolgens voor je in plaats van achter je in de file aan te sluiten.
Er zijn Sallandse wegen zat die omwille van de veiligheid verbreed worden of verlichting krijgen. NIET DOEN! Laat die sukkels achter het stuur maar hun snelheid aanpassen! Slippie slippie slakkie slakkie rijden, noemde mijn rijinstructeur dat. Die was er voorstander van dat kinderen zich niet netjes rechts op de weg begaven, maar dat ze zich slingerend over de weg naar school of de sportclub begaven.
Na de lessen van die instructeur slaagde ik na tien lessen in de eerste keer voor mijn rijbewijs. Ook omdat het sneeuwde. Na mij werden alle examens die dag afgelast. Ik kreeg van de examinator te horen dat ik best iets progressiever mocht rijden, een beetje meer gewaagd. “Kom nou toch, met al die kinderen op een gladde weg?” gaf ik als weerwoord. Toen kreeg ik mijn rijbewijs.
Slingeren over de weg. Zonder licht in het donker. Geen helm. En auto’s die op alle wegen binnen de bebouwde kom te gast zijn. Dat is veel beter dan een helm opzetten.
