Wat een creatief brein had Arjan! Wat een lieve man was hij! En wat was hij heerlijk ongepolijst!
Als jij en ik tussen bos en weiland een hoekpaal zien, dan zien we een hoekpaal. Arjan zag dan geen rikkepaal, maar een heel verhaal, een sprookje! Lees maar mee:
De rikkepaal stond fier in de grond. In hete zomers stonk hij naar teer en het prikkeldraad trok hem door de jaren heen krom. Verder gaf de stille knoest geen krimp en zag hij sterren uit tijden waardoor je denkt dat tijd niet bestaat. Als er één viel durfde hij niet te wensen.
(lees steeds verder onder de foto of de video)
Vogels floten, de reeën knabbelden en de koe zei boe. Alles ging, maar de regen kon hij niet verdragen.
Hij werd door mens en dier onder gezeken, vogels bedreten z’n kop met drap dat geen keutel mocht heten. Het vee bood ie de krabbende vinger, een gerieflijker schobpaal was er in het land niet te vinden. De achtergebleven plukken vacht gaf hij aan nestelende vogels.
Ellebogen steunden en handen droegen hoofden vol gemijmer op zijn post, hij stond op een daalderse plek zo tegen het Luttenbergse bos. Verrekijkers, tassen, jassen en onderbroeken had hij gedragen. Sporters vonden houvast bij het rekken en strekken en vrijende paartjes gaf ie steun zonder morren. Menie, kauwgom of zweet had ie tot in de nerf tot zich genomen, ook zijn kieren waren een thuis voor mieren, gaffeltangen en ander gespuis.
Roestende krammen, bliksem op de draad; niks raakte zijn gemoed.
Alles ging, alleen de regen kon ie niet verdragen.
Als dode touwtrekkers stonden ze om het veld om in te perken wat van niemand was. De blues bewoog hem van binnen, anders kon ie niet.
Hij stond op een hoek als een rots van hout, in de grond geslagen en met pek en olie doordrenkt. Het prikkeldraad trok van twee kanten, de grond zoog en de zon deed wat het met hout doet. Hij werd bijna in vieren gereten. Een dode post die van binnen altijd een boom zal blijven en richting de zon zal wijzen.
Design in huis, sjacheren in de kelder
Als ik bij Arjan op bezoek was, nam hij me eerst altijd mee in het verhaal van zijn huisraad. Allemaal design. Stoelen, tafels, lampen, kasten, alles van top-ontwerpers. Scandinavisch design als ik me niet vergis. Minimalistisch, functioneel, licht hout, natuurlijke materialen, rustige kleuren. Oerdegelijk. Hij weigerde het te verkopen, ook al zat hij in coronatijd op zwart zaad. “Die klootzakken van de oaverheid denkt det mien muziek hobby is, terwijl ik verdomme vear kear in de wekke vöar duuzenden meansen stoa te spöllen!”
Hij ging uit nood weer werken in de zorg. Maar ging gelukkig ook schrijven. Columns op HierinSalland leverden het boek Kil op. Daaruit is bovenstaande verhaal en ook onderstaand. Dat gaat over sjacheren. Als we de designwoonkamer gezien hadden, nam ie me mee naar de kelder. “Eam lekker sjacheren.” Volgens mij stond dat voor Arjan synoniem aan zijn creatieve brein alle kanten op laten schieten.
Pronk en het genot van ‘lekker sjacheren’
Het fletse laken zoog aan een sigarettenhouder alsof ze een ster uit de roaring twenties was en ik kreeg onbedaarlijk zin in een peuk. Schilderijen vol deftige klootzakken en vrouwen als zilveruien keken me vanuit alle hoeken aan. Een platenspeler draaide klassieke muziek en ik meende Glenn Gould te herkennen met z’n deuntjes van Bach. In m’n kontzak voelde ik een verfrommelt pakje shag want ik rookte af en toe met gelegenheden. Toen de pijp gestopt werd nadat ie werd uitgeklopt in de haard vroeg ik ‘Mag ik?’ ‘Ja maar natuurlijk knaap!’
Ik kreeg een tweede bak koffie en de baas goot er knipogend een lading rum bij. ‘Smullen geblazen’ reageerde ik terwijl ik een shaggie draaide. Het pakje zat nog vol met weekendvreugde, de groene kruimels en toppen puilden uit de baal en ik besloot dat dit een prima setting was. Deze vergeten aristocraten kwamen uit de wereld en kenden het goede leven als geen ander. Mijn rook krulde zwierig door de damp van het echtpaar en de wijn en whisky stond al klaar. Ik raakte danig op de praatstoel en manoeuvreerde als een geoliede huisvriend door hun belevingswereld. De late middag gleed als vanzelf in de avond.
Door de drank, de pretsigaretten en het tijdstip sukkelde ik zomaar in een bijna te verwaarlozen hazenslaapje, een siësta voor eendagsvliegen.
Annie uut de bochte en Maïs
Arjan schreef – net als bijna alle nummer van de band Bökkers – ook Annie uut de bochte. Dat had dus gewoon een landelijke hit moeten zijn. “Mar ja, ik dreij mie de konte d’r niet in, in Hilversum. Ik proate doar ok gewoon plat. Die lui kunt zelf toch ok gin Nederlands?”
Toen de band Bökkers stopte en even later toch weer vrolijk verder ging – maar dan in andere bezetting – begon Arjan zijn eigen band. PRONK. Eerste optreden – denk ik – in de tuin van het Burgerweeshuis in Deventer. Koninginnedag. Was ie ineens geen bassist meer op de achtergrond. Maar zanger zonder gitaar. Waar laat je dan je handen…
Met PRONK schreef Arjan wat mij betreft zijn beste nummer: Maïs. Je raakt van in een trance.
Arjan leefde alsof zijn leven er van afhing. Maar als je leeft voor twee, hoef je toch niet halverwege al opgehaald te worden? Ik hoop dat het PRONK bevalt op de eeuwige jachtvelden.
