Gezellig praten op een verjaardag of onder mekaar een beetje ouwehoeren op een feest, dat kunnen we wel in Salland. Maar jezelf blootgeven, met je eigen verhaal — en dan ook nog in je eentje, op een podium — dat is andere koek!
Ik was afgelopen week in de bibliotheek in Deventer. Omdat in ieder mens een verhaal schuilt dat verteld wil worden, organiseert men daar elke maand een laagdrempelig verhalencafé. De toegang is gratis en deze avond waren er vijf verhalen.
De eerste verteller vertelde dat hij schildert voor zichzelf. Maar omdat zijn schilderijen geen groot publiek trekken, had hij bedacht dan maar een roman te schrijven. Daaruit las hij voor. Vervolgens was er een wat oudere man, geboren in Colmschate, die smakelijk vertelde hoe hij — net als zo’n 1100 anderen — vroeger had meegedaan aan een schaatstocht van Deventer naar Lemelerveld. Dat velen in Raalte bij De Leeren Lampe strandden en de doorzetters in Lemelerveld werden getrakteerd op hele sterke thee: Jägerthee.
Er waren twee vrouwen die blijmoedig een eigentijds sprookje voorlazen dat zij samen hadden geschreven binnen een amateur-schrijverscollectief. En er was een rasverteller die een verhaal bracht over een eenzame man die in de sneeuw een hondje vond — en daarin een maatje.
Alle verhalen werden afgewisseld met korte optredens van Theater Sprook. Geheel geïmproviseerd speelden zij telkens de verhalen terug, met zang, dans, poëzie. Zo vrijuit, vindingrijk en grappig! Tussendoor was er muziek van een singer-songwriter. Zijn optreden ging niet helemaal zoals hij had gehoopt, maar dat maakte niets uit. Hij stond er met zijn liedjes die evengoed hartelijk werden ontvangen.
Het was een inspirerende avond. De één spontaan, de ander nog wat onwennig, maar het was mooi te zien hoe elk van hen blijkbaar een drang voelt om iets wat in hun leeft naar buiten te brengen. Die creativiteit – heel aanstekelijk!
Vijf verhalen, zei ik in het begin. Wie heeft meegeteld, mist er dus nog één. Die van mij. Ook ik mocht deze avond op het podium staan en vertellen over mijn belevenissen die hebben geleid tot mijn boek Saga van Salland. Het verhaal had in de dagen ervoor al honderdduizend keer door mijn hoofd gespookt. Ik was wat rusteloos vooraf. Maar het was ook lekker zomaar mijn verhaal te mogen doen — en te ervaren hoe er aandachtig werd geluisterd.
En daarom, in een streek waar we heel wat afpraten maar ons eigen verhaal niet zo snel op tafel leggen, wil ik voor het nieuwe jaar een ode brengen aan al onze persoonlijke verhalen. Omdat ze iets laten zien van wie we zijn. Zonde daarom om ze te laten liggen.
Ik wens iedereen een luisterrijk 2026!
