Wat mij ertoe bracht om dit te schrijven is wat er met me gebeurde na de publicatie van mijn interview door Phaedra Werkhoven in de Nederlandse krant “De Stentor” van eergisteren.
Ik ging met mijn gezin naar een routineafspraak voor mijn kinderen in het gezondheidscentrum. Mijn vrouw ging eerder naar binnen dan ik, en ik was verrast toen de verpleegster, die we alleen kennen van de gebruikelijke onderzoeken, mijn vrouw hartelijk omarmde en haar feliciteerde! Daarna vroeg ze om me te omhelzen en zei met een oprechte glimlach: “Gefeliciteerd!”
Later begrepen we dat ze ons feliciteerde voor Syrië, nadat ze het interview had gelezen. Ze haalde haar telefoon tevoorschijn en liet ons de pagina van de krant zien.
We gingen de kamer van de arts binnen, die ons begroette met “Gefeliciteerd” en haar telefoon toonde, waarop ze liet zien dat ze hetzelfde artikel las. Ze bedankte me hartelijk voor het verduidelijken van de situatie en voor de uitleg dat wat er in Syrië gebeurt een andere revolutie is dan elke andere situatie in het Midden-Oosten.
In aanwezigheid van een andere verantwoordelijke van het centrum, die een vriendin van ons is, leek het midden van de kamer wel een feestplein uit de straten van Syrië zoals we die op tv zien. De één feliciteerde, de ander lachte van blijdschap, en het leek alsof we alleen nog een grote vlag met drie sterren en een patriottisch lied nodig hadden.
Ik weet niet wat ik jullie moet zeggen, beste Nederlanders, en ik weet niet hoe ik mijn dankbaarheid kan uitdrukken voor jullie pure harten die mij hebben verrast met zoveel liefde en steun.
Ik ontving tientallen berichten van gelukwensen voor de bevrijding van Syrië, via berichten, e-mails en alle beschikbare communicatiemiddelen, inclusief de plaatsen waar ik naartoe ga.
En bij elk bericht dat ik lees, voel ik dat de woorden een navelstreng zijn die me intens met jullie verbindt, en die mijn band met mijn thuis in Olst en Salland versterkt.
Jullie zullen misschien mijn gevoel niet begrijpen, hoe mijn hart heen en weer zwierf tussen de vreugde van mijn familie in Saraqib en de vreugde van mijn familie hier. Het is een mengeling van gevoelens die lijkt op de zoetheid van wijn, alsof ik dronken ben van liefde.
Dronken van liefde
Op de deur van ons huis schreeuwden mijn kinderen: “Tante Agnes, Oom Harrie”. Het was een verrassing voor ons in huis, de komst van onze dierbare vrienden uit Raalte om ons te feliciteren met de overwinning van vrij Syrië.
De vreugde van mijn kinderen was onbeschrijfelijk, met vrienden, cadeaus en het zingen van leuzen binnen het huis (Syrië, Syrië). En mijn hart bleef heen en weer fladderen, als een vogeltje, om al deze liefde en aandacht van mijn Nederlandse familie voor mijn land Syrië te verwerken.
Het is niet de eerste keer dat ik de gevoelens van mijn mensen in mijn regio voel, maar dit was de meest intieme en oprechte keer. Deze oprechtheid was te zien in hun ogen en stroomde uit hun woorden en berichten.
Toevallig kwam onze lieve vriendin “Riet”, terwijl ik dit artikel schrijf, het huis binnen, met een boeket bloemen in haar handen. Het eerste wat ze zei bij de deur was “Gefeliciteerd” in het Arabisch.
(Lees verder onder afbeelding)
Vrienden, jullie hebben onbedoeld iets, zij het een klein beetje, bereikt van een droom die ik al jaren had. Is het ooit mogelijk om een stedenband te creëren tussen Olst en Saraqib? Tussen die rauwe natuur van het Midden- Oosten en de natuur en schoonheid van Olst?
Mijn geboortedorp Saraqib mag nu misschien ziek zijn, mijn lieve Olst, maar ik ben ervan overtuigd dat we het zullen wederopbouwen en jullie zullen trots op haar zijn, zoals jullie trots op jullie zelf zijn.
En nu, in deze blije dagen van feestdagen en vieringen, viert Syrië daar en worden er vuurwerkshows gehouden, terwijl Nederland en Olst hier ook de kerst en het nieuwe jaar vieren. Dit gebeurt voor het eerst sinds ik naar Nederland ben gekomen. Het lijkt alsof Sinterklaas deze keer, voordat hij Olst bereikte, zijn weg door Syrië heeft gemaakt.
Ik voel dit, want ik ruik Syrië aan zijn kleren.
Beste Nederlanders en mijn regiogenoten, ik weet niet hoe ik jullie moet bedanken, maar ik wil al jullie reacties, berichten, e-mails, telefoongesprekken, omhelzingen, woorden, namen en gezichten verzamelen en ze opbergen in een hoekje van mijn hart.
Telkens wanneer ik me in het leven benauwd voel, keer ik terug naar deze herinneringen om mijn moed weer op te halen, samen met jullie, om van Olst een mooiere plaats te maken, van Salland een harmonieuzere plek, en van Syrië een nog mooier land.
2 reacties
Hasan Kaddour
Beste Martin,
Jouw woorden hebben me diep geraakt, meer dan je je kunt voorstellen. Zó diep dat ik deze woorden graag wil delen met het hele Syrische volk. Want het zijn niet zomaar woorden, maar een menselijke boodschap die warme en pure harten weerspiegelt.
Ik heb echt geluk gehad dat ik mensen zoals jij heb mogen leren kennen: mensen met de warmste harten en de meest respectvolle karakters. In een wereld vol uitdagingen en moeilijkheden geeft het bestaan van mensen zoals jij ons hoop.
Dank je vanuit de grond van mijn hart voor jouw oprechtheid en het staan aan mijn zijde, en aan de zijde van een vrij Syrië.
Dank je vanuit de grond van mijn hart voor jouw oprechtheid en het staan aan mijn zijde, niet alleen als persoon, maar ook als mens die gelooft in rechtvaardigheid en de waardigheid van volkeren.
Martin van der Hooft
Lieve Hassan, natuurlijk als eerste gefeliciteerd. Wat een onbeschrijfelijk mooi gevoel moet het zijn geweest toen de val van Assad zich aantekende. Ik hoop met heel mijn hart dat jouw geboorteland de weg terug vindt naar een land waar álle Syriërs zich weer thuisvoelen. Waar gelijkheid tussen minderheden niet meer een droom is maar waar die – gelijk hef fijne Damast-weefsel waaraan deze pagina zijn titel onteend, – de ware schoonheid van het land nog meer laat schijnen.
Tegelijk ben ik ook verbaasd – of eigenlijk bang – wat dat met de verdeeldheid hier in Europa en Nederland doet. In plaats van mee te vieren met de Syriers, was de eerste reactie van onze politici: ” dan gooien we nu de grenzen dicht”. In plaats van te beloven dat ze je geboorteland en haar uitgebreide diaspora volop zullen ondersteunen bij de weg naar boven, kijken politici hier nu al vooral met een blik van:
“Okay wie kunnen we wegsturen hier”.
Ik hoop lieve Hassan en al die andere Syriers die hier verblijven , dat jullie geboorteland dit keer niet alleen zelf de weg weet te vinden naar een prachtige eigen toekomst, maar nu ook aan óns laat zien dat een kleed (land) alleen maar heel veel mooier wordt als het bestaat uit fijngeweven (damasten ) draden.
Maar nu eerst feest. En een toast op een geweldige toekomst voor jou en je gezin, of die nu in Syrië, in Olst of in beide ligt.