Sinds het moment dat deze viervoeter zijn herintrede deed in ons land kwamen de voor- en tegenstanders van dit roofdier al vrij snel recht tegenover elkaar te staan.
Nu is het naar mijn idee op zich niet erg als je tegenover elkaar komt te staan. Meestal is de afstand dan gering en kun je elkaar goed in de ogen kijken. Daar kunnen zelfs mooie dingen uit voortkomen. Maar in dit geval is het helaas vaak anders.
Langeafstandsloper
Even terug naar het begin. Op het moment dat Canis lupus (wolf) zijn kop hier weer om de hoek stak, ontstond er al vrij snel onenigheid over of dit beest hulp had gehad bij zijn terugkeer. “Ja, hij is verdoofd en met een busje vanuit het voormalige Oost-blok hier naartoe gebracht”, zeiden sommigen. Vanuit de hoek van de natuurbeschermers en ecologen werd daarentegen aangegeven dat wolven met gemak afstanden van zo’n zeventig kilometer per dag kunnen afleggen. Je zou hem dus voor het gemak een goede langeafstandsloper kunnen noemen.
Ik ben geen ecoloog of wolvendeskundige, maar wel een groot bewonderaar van dit dier. Heb er al een paar boeken over verslonden en de laatste maand tweemaal pootafdrukken van een wolf gezien in een gebied waar mijn vrouw en ik regelmatig wandelen op de Veluwe.
Reuring
Laat ik er maar ronduit voor uitkomen: ik ben ontzettend blij dat dit dier opnieuw ons land als vestigingsplaats heeft uitgekozen. Zijn aanwezigheid zorgt wel voor wat reuring, maar je krijgt er ook wel wat voor terug.
Oh ja zeker, hoor ik sommige al zeggen: open gereten schapen, veel stress bij schapenhouders en mensen met andere huisdieren die hun dieren niet meer buiten durven te laten lopen. En dan heb ik het nog niet eens over de wandelaars met of zonder kinderen en hond. De angst zit er bij sommigen goed in.
Waarom dan toch blij met de wolf. Allereerst vind ik het gewoon een prachtdier. Hoe meer je je er in verdiept, des te meer je overtuigd raakt van de toegevoegde waarde van de wolf voor de natuur; het dier draagt bij aan een evenwichtige en gezonde wildstand en door zijn aanwezigheid verandert het gedrag van wilde prooidieren. Er ontstaat iets van een natuurlijker gedrag tussen prooidieren en jager (wolf).
Dat de aanblik van aangevreten dode schapen niet prettig is zal niemand ontkennen. Foto’s daarvan circuleren met enige regelmaat op sociale media of in regionale dagbladen. In de berichtgeving daarover mis ik echter vaak één ding. Wettelijk gezien is het zo dat iedereen die dieren houdt, verplicht is deze dieren afdoende te beschermen. Wat blijkt nu, in meer dan negentig procent van de gevallen waarbij schapen het slachtoffer worden van de wolf, is er geen deugdelijk, volgens vaste normen, wolfwerend raster aanwezig!
Hoe kan dat? Ik weet het niet. Als je van je dieren houdt, zorg je toch voor afdoende bescherming? Voor de aanleg van wolfwerende rasters zijn er subsidiemogelijkheden. Vorig jaar werd duidelijk dat de potjes bij verschillende provincies hiervoor bij lange na nog niet gebruikt werden!?
Aandacht voor feiten
Ik zou een pleidooi willen houden voor een genuanceerde berichtgeving over Canis lupus. Aandacht voor allereerst feiten en geen aannames. Kiezen voor een volledig verhaal (van twee kanten) en gebruikmaken van mensen die kennis van zaken hebben over het onderwerp.
Om af te sluiten met een voorbeeld daarover: de laatste weken zijn er regelmatig beelden en beangstigende berichten op met name sociale media te vinden over wolven die door een woonwijk in het dorp lopen. Wolvendeskundigen geven aan dat dit veelal jonge wolven zijn, afkomstig uit een nest van eerdere jaren. Zij verlaten de roedel en gaan op zoek naar een eigen territorium. De dieren laten zich daarbij door niets afleiden en kunnen daarbij grote afstanden op een dag afleggen. Dat ze hierbij wegen of paden door bewoond gebied gebruiken betekent dus niet dat ze uit zijn op een confrontatie met mens of dier. De wolf is in dit geval op ‘doorreis’ naar een nieuw leefgebied.
Volgens mij gaat het allereerst om een keuze: willen wij samenleven met dit dier en zijn we bereid om daar het een en ander voor te doen of houden we vast aan een bepaald beeld van natuur, terwijl die natuur ondertussen aan het veranderen is.
