Ik krieg oe wè!
Het was zomer 1979. Op een camping in Epe moesten vele vakantiehuisjes betegeld worden. Met vier collega’s betegelden we één vakantiebungalow per dag. Het was een prachtige zomer met heel vele goede herinneringen. Zoals een collega die voortdurend overhoop lag met een timmerman van het bouwbedrijf. Het liep zo hoog op, dat onze collega de schoenen van de timmerman vast spijkerde op de vloer van de pipokeet, onze schaftkeet op wielen. Het voordeel van zo’n pipokeet was dat hij dunne planbkjes had zodat je de spijkers aan de onderkant van de keet krom kon slaan…
Witte Piet
Vlak voor 5 december in Apeldoorn wist een spackspuiter (een stukadoor die muren wit met spack) wel raad met de toen nog Zwarte Piet. Toen Piet op de bouw kwam en in de weg liep bedacht de spackspuiter zich geen moment en richtte de spuit vol op Piet die daardoor Witte Piet werd. Ik denk eigenlijk dat die stukadoor zijn tijd vooruit was en de discussie over Zwarte Piet toen al aanstichtte.
De tovenaar
Midden jaren 80 kreeg ik een auto van de zaak. Voor die tijd moesten we ons meestal verplaatsen met eigen vervoer. We begonnen met een oud brikkie. Door veel te rijden konden we van de kilometervergoeding daarna een fatsoenlijke auto kopen. Benzinetank d’r uut en gastank d’r in leverde dan nog meer winst op.
Een collega kocht zo’n grote Opel Record (luxe coupé). Maar die man was nogal klein van stuk. Hij had drie kussens op de stoel liggen om over het dasboard te kunnen kijken. Maar hij fikste dat toch maar mooi. Zijn bijnaam was niet voor niets ‘de tovenaar’.
Opel Ascona
In 1979 reed ik Opel Ascona wat op dat moment een zeer gewilde wagen was. Het liefst wilde ik een nieuwe Ascona rijden. Dus de stoute schoenen aangetrokken en naar de autogarage toe, waar ik mijn plan op tafel legde. Helaas, volgens de garagehouder was de Ascona zo in trek dat er een (heel) lange levertijd op zat. Hij raadde me aan om een Renault 18 te kopen, wat volgens hem dezelfde waarde en kwaliteit had. Of dat zo was wist ik niet, maar hij kostte wel evenveel…
Ik heb er even een nachtje over geslapen en heb het voorstel van de garagehouder toen ter harte genomen.
Toen ik de nieuwe auto enkele maanden in mijn bezit had, werden we naar Emst gestuurd om daar een woning te betegelen.
We waren de eerste morgen nog geen vijf minuten aanwezig toen hij al vroeg waarom een Renault 18 reed en geen Opel Ascona. Nou, ik heb hem dat verhaal uitgelegd over de lange levertijd van de Ascona. Bleek hij verkoper bij de Opeldealer in Apeldoorn was. Zegt ie: “Hoeveel wil je er hebben? Ik heb er nog wel een stuk of tien staan. Gloedje nieuw.”
Tja, je kunt niet van alle markten thuis zijn, soms moet je even verder kijken dan je neus lang is. Ik heb uiteindelijk wel met plezier in mijn Renault gereden hoor, maar bij de volgende inruil bleek de waarde toch wel wat anders dan die van de Ascona…
Poolse schone
Het moet ongeveer 25 jaar geleden zijn toen we in het centrum van Vaassen een nieuwe slagerij betegeld hebben. Om het op tijd af te krijgen moest er flink door gewerkt worden, zelfs op zaterdag. Er werkte ook een gescheiden timmerman die wanhopig op zoek was naar een nieuwe liefde. ‘Mister wanhoop’ noemden we hem. Op een dag kwam hij met de mededeling dat hij de volgende maand een nieuwe vriendin uit Polen ging halen. Die nieuwe vriendin noemde hij ‘een Poolse schone’.
Vanaf toen had hij het alleen nog maar over haar en hij was eigenlijk ook wel benieuwd hoe ze er in het echt uit zou zien.
Toen de klus geklaard werd, werden we als dank voor het harde werken uitgenodigd voor de opening. Alle bouwvakkers die aan de klus mee hadden gewerkt, waren er. Ook ‘mister wanhoop’ was aanwezig en hij vertelde ons natuurlijk dat de mooiste vrouwen uit Polen er aan zaten te komen. Ze waren intelligent, liefdevol en ze hielden niet van drama.
Ja ja, dachten we, in het begin lijkt alles mooi, dan is een Renault 18 net zo goed als een Opel Ascona 😉 en toen er op dat feest een paar biertjes inzaten werd er een weddenschap gemaakt tussen hem en zijn werkgever. Als hij de eerste avond al raak zou schieten, had ie vijf kratten bier verdiend, de tweede avond, vier, dan drie, twee en een.
Uit betrouwbare bron hebben we later vernomen dat hij mooi vijf kratten bier in de wacht had gesleept. Dat eerste schot van mister wanhoop was dus veel meer waard van een daalder.
Mankracht
Zo’n 13 jaar geleden werd er in onze buurt een loopstal gebouwd door voornamelijk Polen. De hele kelder werd opgetrokken met grote zware klinkers. Een vrachtwagen had met een kraan alle klinkers onderin de kelder gezet. De rest moest op mankracht gebeuren. De Poolse mannen waren ‘s avonds helemaal kapot van dat zware werk, en dat deden ze zes dagen in de week van zeven tot zeven!
Toen ze de aannemer vroegen waarom er geen hydraulische stenenkraantje gebruikt werd was zijn antwoord: “Voor ik een kraantje onder in de put heb, hebben die mannen de kelder al klaar.”
Ik hoop dat ‘mister wanhoop’, de timmerman uit Vaassen, iets behoedzamer is omgegaan met zijn Poolse schone als de aannemer met zijn Poolse personeel.
