Hans de Kort is een kritische inwoner van de gemeente Raalte die het reilen en zeilen binnen het bestuur zorgvuldig observeert. Wanneer nodig signaleert hij onvolkomenheden.
Door Hans de Kort
Toevallig las ik dezer dagen op de site van de gemeente Raalte een interview met de raadsleden Ben Nijboer (BurgerBelangen) en Jan Schokker (GemeenteBelangen).
Ik weet niet wie het interview heeft gehouden, maar ik had de indruk dat de beide heren vooral zichzelf in het zonnetje wilden zetten hetgeen, dat moet gezegd, aardig is gelukt. Twee merkwaardigheden sprongen me echter meteen in het oog. De eerste kwam van Ben Nijboer toen hij ons ervan probeerde te overtuigen dat zijn fractie, BurgerBelangen dus, het ook erg belangrijk vindt “dat er echt wat gedaan wordt met de ideeën van burgers”. In bestuurlijke termen ook wel participatie genoemd.
De werkelijkheid is meestal een geheel andere. Ik kan me niet herinneren welke initiatieven van Raalter inwoners succesvol zijn geweest. De actuele plannen voor zonneparken zijn daarvan een goed voorbeeld. In de kleinst mogelijke bezetting – gemeente, investeerders en diegenen die grond ter beschikking moesten stellen, de directe profiteurs dus – werden gesprekken gevoerd. Daarna, als de zaak praktisch in kannen en kruiken was, werden derde belanghebbenden geïnformeerd.
Bij de aanleg van windturbines (overheden spreken liever liefkozend en eufemistisch van windmolens) krijgen omwonenden van de geplande locaties vervolgens de keuze voorgelegd tussen windmolens en windmolens. De Volkskrant (4 juni) heeft hierover nog een treffend artikel geschreven waarin ook de naam van de gemeente Raalte werd genoemd.
Een ander recent voorbeeld is de locatie van het voormalige hoveniersbedrijf Van de Vechte, aan de Brinkweg in Heino, waar uit het niets elf woonhuizen zijn gepland. Zo zijn er veel meer voorbeelden en dan wil ik het nog niet eens hebben over al die bestuurlijke besluiten, en dat waren er nog al wat, die voor de rechter geen stand hielden. In praktisch alle gevallen kregen de betreffende burgers geen enkele steun vanuit de raad. Die hield zich muisstil en soms zelfs erger, wanneer de raad het college zelfs onvoorwaardelijk steunde.
Dan wil ik het nu over Jan Schokker hebben, want die maakte er helemaal een potje van door Pieter Omtzigt in een adem te noemen met een zekere Martijn Dadema, burgemeester van Raalte. Hij durfde Dadema en Omtzigt zelfs “een ideale combinatie” te noemen.
Waar haalt Schokker het lef vandaan? Omtzigt is geen man die zich voortdurend bezig houdt met het brengen van taartjes naar jubilarissen. Nee, hij is bezig met waarvoor hij de politiek in is gegaan: met het controleren van de macht en het opkomen voor door de overheid in de verdrukking gekomen burgers. Omtzigt is een man die staat voor openheid en transparantie, zoals de Wet openbaarheid van bestuur (Wob) bedoelt.
Dadema is precies het tegenovergestelde. Hij heeft als burgemeester zelfs geprobeerd de gemeenteraad, maar vooral ons burgers, een protocol geheimhouding door de strot te drukken dat in strijd was met de Wob.
Gelukkig was er nog een oplettende burger die deze schandelijke poging heeft weten te verhinderen en het protocol heeft doen laten aanpassen. En zelfs dát was nog een hele klus, omdat de gemeenteraad er niet achteraan zat.
Nee áls Dadema met een andere politicus kan worden vergeleken, dan is het met Mark Rutte, de meester in het verdoezelen van onaangename feiten met, als het heel erg moeilijk wordt, een zware vorm van actieve herinneringstoornis.
Overigens. Ik heb niets tegen wind- en zonne-energie. Wel heb ik een broertje dood aan door-de-strot-drukken en aan onder-de-pet houden.
