Het mooie van Orkest Phion is: naast de uitvoeringen van symfonisch werk wordt ook de kamermuziek niet vergeten. Deze producties in kleine bezetting zijn afgestemd op de capaciteit van de kleinere theaters. “Verrassend dichtbij” heet dit project en inderdaad: hoe fijn om op fietsafstand te kunnen genieten van muziek die je zelden op het podium hoort!
Zoals: het Kwintet op.39 van Serge Prokofjev voor hobo, klarinet, viool, altviool en contrabas. Gecomponeerd voor een ensemble dat een circusballet begeleidde, maar later aangepast voor de concertzaal. Rauwe samenklanken, gecompliceerde ritmes: maar ook veel gein en gekkigheid.
Expressief en beeldend vertolkt, de klarinettiste verdient in dit verband een extra compliment voor het zichtbare plezier dat ze erin had.
De musici hadden ervoor gekozen om dit zesdelige werk op te splitsen: vier delen aan het begin en twee aan het eind van het concert. Een methode die ook werd toegepast op de Cinq Pièces van Jaques Ibert voor drie blazers en de Serenade op.10 van Ernst von Dohnányi voor strijktrio. Een soort sandwichformule, maar dan met veel boterhammen op elkaar, zodat het soms niet duidelijk was bij welk deel we gebleven waren.
Hoe komt het dat de klank van een fagot zo ontroert? Misschien omdat voor dit instrument in symfonisch werk zulke mooie thema’s gecomponeerd zijn. Nu te horen als solo-instrument in de Sonate voor fagot en cello KV 292 van W.A.Mozart. Mooi samenspel met verzorgde frasering en articulatie.
In de Serenade op.10 van Dohnányi voor strijktrio klonk de laat-romantiek van Wenen rond 1900. De Cinq Pièces van Ibert voor drie blazers vormde hiermee een mooi contrast met zijn Franse doorzichtigheid en humor.
Een verrassend programma, uitstekend uitgevoerd: een fijn concert.
