Toen ik in 1980 van school kwam, had ik maar één doel voor ogen: geld verdienen. Naar school gaan was nooit echt mijn ding geweest, en ik wilde zo snel mogelijk aan het werk. Mijn opleiding tot machinaal bankwerker en automonteur had me met vaardigheden uitgerust, maar de banen in die sector waren op dat moment schaars. Ik wilde niet blijven hangen in het nietsdoen, dus begon ik mijn zoektocht naar werk.
Ten Cate
Het was mijn buurman die aangaf om bij Ten Cate (’T Fabriek) te gaan solliciteren waar hij zelf ook werkte. Ik hoor hem nog zeggen; “Bel toch noar ’t fabriek, doar noa ku-j altied nog wel kiek’n noar wat aans”. Zijn woorden gaven me hoop, dus ik pakte de telefoon en belde naar het bedrijf. Helaas kreeg ik meteen te horen dat er geen werk beschikbaar was. Teleurgesteld hing ik op, maar er bleef iets knagen. Ik wist dat er vacatures waren, dus besloot ik om het nog een keer te proberen.
Bij mijn tweede poging kreeg ik tot mijn verrassing wel een uitnodiging voor een gesprek. Met een mengeling van spanning en doorzettingsvermogen stapte ik het kantoor binnen. De man die tegenover me zat, keek me verbaasd aan. “Dus jij bent Laing?” vroeg hij duidelijk verrast. Het was alsof hij iemand anders had verwacht, maar na mijn bevestiging was hij overtuigd en kreeg ik meteen een baan aangeboden. Ik vroeg me even af of zijn eerste reactie misschien iets te maken had met vooroordelen op mijn achternaam, maar ik besloot om daar niet verder op in te gaan.
Ik kon direct na de bouwvakvakantie beginnen. Mijn werkplek werd de ververij-afdeling van “Ten Cate Technical Fabrics” in Nijverdal. Het was een drukke omgeving, maar ik voelde me er al snel thuis. Er was een goede sfeer onder de collega’s en we vonden altijd wel manieren om het werk leuker te maken, soms door wat kattenkwaad uit te halen.
Een van de grootste uitdagingen die op mijn pad kwam, was achteraf gezien wel gewaagd namelijk: de directeur natgooien. Samen met een paar collega’s maakten we een plan. Een van hen postte zich strategisch tussen de machines, recht tegenover mijn deuropening van de aanmaakkeuken om het sein te geven wanneer de directeur voorbij zou komen.
Toen het moment daar was gaf hij een subtiel knikje. Ik greep een emmer vol water en met een stevige zwaai gooide ik de inhoud door de deuropening terwijl ik luid riep: “PAS OP!!” Het water trof de directeur precies op zijn voeten en broekspijpen. Mijn collega’s waren zichtbaar verrast door mijn optreden en wachtten lachend zijn reactie af.
Tot onze verbazing glimlachte de directeur alleen maar. “Mijn excuses,” zei hij terwijl hij naar zijn natte schoenen keek. “Ik had het gebruikelijke gangpad moeten nemen.” Hij nam het sportief op, iets wat niemand van ons had verwacht. Terwijl de spanning oploste in gelach, hoorde ik op de achtergrond het nummer “So Long” van Fischer-Z door de fabriekshal galmen. De fabrieksradio stond bij ons altijd op het maximale volume en op dat moment leek het nummer de perfecte afsluiting van onze enigszins gewaagde actie.
Fischer-Z
Fisher-Z is ontstaan vanuit de creatieve geest van John Watts. De band begon ooit als het weinig bekende “Sheep”. De naam veranderde naar Fischer-Z, een term afkomstig uit de statistiek waarmee ze eindelijk hun eigen plaats in de muziekwereld wisten te veroveren.
Watts, de onbetwiste spil van de band was niet alleen de zanger en componist, maar nam later ook de rol van producer op zich. Met Steve Skolnik op toetsen, Steve Liddle op drums en Dave Graham op basgitaar, sloot Fischer-Z in 1978 een platencontract met United Artists, en het avontuur kon beginnen.
Hun debuutalbum, “Word Salad” uit 1979 leverde in Nederland, België en Duitsland meteen een hit op met het nummer “The Worker”. Toch bleef het grote succes in hun thuisland Engeland uit. Hun tweede album “Going Deaf for a Living”, bracht daar geen verandering in en interne spanningen begonnen de band te verscheuren. Skolnik, die moeite had met Watts dominante houding, verliet de band waardoor de groep tijdelijk als trio verder ging. Begin 1981 kwam Graham Pleeth als nieuwe toetsenist bij de band en Bern Newman voegde zich kortstondig toe als gitarist tijdens de tournee.
Het derde album, “Red Skies over Paradise” bracht uiteindelijk het langverwachte succes in Engeland mede dankzij de hit “Marliese”, die door heel Europa werd opgepikt. Fischer-Z stond in juni 1981 op Pinkpop, een hoogtepunt in hun carrière. Maar ondanks dit succes, kondigde de band slechts een maand later hun opheffing aan.
Watts ging verder als soloartiest en probeerde het even met een nieuw project, “The Cry”, voordat hij uiteindelijk de naam Fischer-Z weer omarmde en in 2002 het album “Ether” uitbracht. Dit album was een collage van geluiden die Watts tijdens een wereldreis had verzameld.Ondanks de jaren en de veranderingen bleef Watts’ kenmerkende stemgeluid herkenbaar ook al was zijn stembereik afgenomen. In de daaropvolgende jaren bracht hij verschillende soloalbums uit, maar Fischer-Z bleef altijd een belangrijk onderdeel van zijn muzikale identiteit.
Vanaf 2013 trad Watts opnieuw op als Fischer-Z voornamelijk in Duitsland, België en Nederland. De band bracht nieuwe albums uit zoals “This is My Universe” in 2016, “Building Bridges” in 2017, “Swimming in Thunderstorms” in 2019 en hun meest recente werk “’Til The Oceans Overflow” in oktober 2021.
So Long
Een van hun meest iconische nummers, “So Long”, afkomstig van het album “Going Deaf for a Living” uit 1980, blijft een belangrijke mijlpaal in hun carrière. Dit nummer waarin Watts de pijn van een abrupt verbroken relatie bezingt, werd hun eerste single met een bijbehorende videoclip. In Nederland werd het een hit, waarbij het de 12e positie in de Nederlandse Top 40 bereikte.
Het nummer heeft de tand des tijds doorstaan en wordt nog regelmatig gedraaid op de radiostations. Elk jaar sinds 2000 staat “So Long” in de NPO Radio 2 Top 2000, een bewijs van de blijvende impact van Fischer-Z op hun trouwe publiek.
(lees verder onder afbeelding)
Songtekst
When I read your letter, I couldn’t believe that you’re gone
I dialed your number, but no one answered the phone
I asked your friends to tell me if they knew where you were
They said they thought that you were ill
I hired a detective to try and find out where you are
He managed to trace you, he said you were living in France
A watchman saw you climb into someone else’s car
And drive off laughing in the night
Why didn’t you tell me?
Not leave me this way
Ooh, you could’ve told me
Not waited for so long
I tried to forget you, but I found myself walking the street
I went to the doctor and he gave me something to sleep
I sent you telegrams, but you haven’t answered one
Your mother told me, I best leave you well alone
I hope you’re satisfied, now you’ve done this thing to me
I hope you’re pleased with what you’ve done
Why didn’t you tell me?
Not leave me this way
Ooh, you could’ve told me
Not waited for so long
I never realized just exactly who you are
(For so long) I never realized the girl I had before
(For so long) I hope you’re satisfied, you won’t hear from me again
(For so long) I hope you’re pleased with what you’ve done
Why didn’t you tell me?
Not leave me this way
Ooh, you should’ve told me
Not waited for so long
Vertaling
Toen ik je brief las, kon ik niet geloven dat je weg was.
Ik belde je nummer, maar niemand nam de telefoon op.
Ik vroeg je vrienden of ze wisten waar je was.
Ze zeiden dat ze dachten dat je ziek was.
Ik huurde een detective in om te achterhalen waar je was.
Hij wist je te traceren en zei dat je in Frankrijk woonde.
Een bewaker zag je in iemands auto stappen en lachend in de nacht wegrijden.
Waarom heb je me niets verteld?
Waarom heb je me zo achtergelaten?
Ooh, je had het me kunnen zeggen, niet zo lang wachten.
Ik probeerde je te vergeten, maar vond mezelf zwervend door de straten.
Ik ging naar de dokter en hij gaf me iets om te slapen.
Ik stuurde je telegrammen, maar je hebt er geen beantwoord.
Je moeder vertelde me dat ik je beter met rust kon laten.
Ik hoop dat je tevreden bent, nu je me dit hebt aangedaan.
Ik hoop dat je blij bent met wat je hebt gedaan.
Waarom heb je me niets verteld?
Waarom heb je me zo achtergelaten?
Ooh, je had het me kunnen zeggen, niet zo lang wachten.
Ik heb nooit echt begrepen wie je werkelijk bent.
(Zo lang) Ik heb nooit echt beseft wat voor meisje ik had.
(Zo lang) Ik hoop dat je tevreden bent, je zult niets meer van me horen.
(Zo lang) Ik hoop dat je blij bent met wat je hebt gedaan.
Waarom heb je me niets verteld?
Waarom heb je me zo achtergelaten?
Ooh, je had het me moeten zeggen, niet zo lang wachten.
Videoclip
Heerlijke muziek Henk die ik zelf ook nog regelmatig ‘draai’. Vooral Red Skies over a Paradise vond ik geweldig. Mijn herinnering aan John Watts gaat terug naar zaal Elkerlyck in Luttenberg. Om bijna onbegrijpelijke reden hadden die Watts – net nadat hij solo was gegaan – geprogrammeerd. Wij er met een clubje Fisher-Z liefhebbers naar toe. Net als een vrij grote groep vaste Elkerlyck-bezoekers, je kent ze wel: spijkerpak, soms op klompen, lange wapperende haardos, etc. Zeg maar de typische Status Quo fan.
Die groep hield het na het eerste nummer al voor gezien en was de rest van de avond vooral achter in de zaal – bij de bar – te vinden. Daarmee werd het optreden van Watts bijna een huiskamerconcert dat in mijn – vast opgeleukde – herinnering op een gegeven moment zelfs verder ging in de kleedkamer van Watts.
Daarmee werd het één van de mooiste optredens die ik meemaakte. En in de zaal werd – toen ze er achterkwamen dat de band niet meer op het podium stond – direct de ouderwetse “Luttenberger Rock Top 100” (ofzo) ingestart. Zodat ook de jongens aan bar alsnog een geweldige avond vol bier en rock’roll hadden.
Nog een mooi verhaal: ik heb Fischer Z zien optreden in Hattem, Leemcule geloof ik. Het wegrestaurant kort achter Heino was toen net failliet en ik had gehoord (van een jongen die ik training gaf) dat de drankvoorraad nog in de kelder stond. Kon je achterom via een kapot raam zo bij. ZO waar klopte dat.
Dus dat optreden van Fischer Z vergeet ik mijn leven niet meer.