De late jaren ’60 en vroege jaren ’70 waren een tijd van enorme muzikale vernieuwing. Artiesten staken de grenzen van geluid en techniek over, wat resulteerde in een mix van rauwe energie en virtuositeit die de muziek onmiskenbaar kenmerkte.
Rock evolueerde van de traditionele stijlen uit de vroege jaren ’60 naar complexere en experimentelere vormen, met psychedelische rock als voorloper, door bands zoals Pink Floyd en The Doors, die experimenteerden met geluidseffecten en langere nummers. Tegelijkertijd ontstond er een hardere, blues-georiënteerde rock, met iconen als Led Zeppelin en Deep Purple, die door virtuoos gitaarspel en lange improvisaties nieuwe muzikale hoogtes bereikten.
Deze periode fascineerde me altijd al, zonder dat ik het me direct realiseerde. De muziek uit die tijd speelde namelijk altijd een rol in mijn jeugd, en hoewel ik er toen niet bewust mee bezig was, merkte ik later dat de geluiden diep in mijn onderbewustzijn waren blijven hangen. Ze geven me een nostalgisch en positief gevoel, wat me keer op keer blijft aantrekken. Tegenwoordig koop ik regelmatig tweedehands platen uit die tijd, vaak via Discogs, en het valt me op hoe veel van deze klassieke albums tegenwoordig opnieuw worden uitgebracht, vaak in prachtig geremasterde versies.
Een van de platen die ik een aantal jaren geleden kocht, was Boogie With Canned Heat uit 1968, met de beroemde single On the Road Again, waarmee de band in 1968 de vijfde plek in de Nederlandse Top 40 bereikte. Naast dit nummer wekte vooral Whiskey Headed Woman No. 2 mijn interesse. De originele opname had al een prima geluidskwaliteit, maar ik ontdekte dat van de remaster uit 2017 de muziek net iets strakker en helderder klonk.
(Lees verder onder afbeelding)
Whiskey Headed Woman No. 2 is een bluesnummer dat zijn oorsprong vindt in een klassieker van de legendarische bluesgitarist Tommy McClennan, die het nummer in 1940 uitbracht. Het behandelt de thema’s van liefdesverdriet en de vergankelijkheid van relaties, vaak geïllustreerd door de metafoor van een “whiskey-headed woman”, een vrouw die worstelt met drank en persoonlijke problemen. Het nummer is een sterk voorbeeld van de rauwe emotie die de blues vaak zo krachtig maakt, en de uitvoering van Canned Heat brengt diezelfde intensiteit over, met hun kenmerkende boogie-blues sound die de tijdgeest van de late jaren ’60 perfect vangt.
Canned Heat
Canned Heat is een beroemde Amerikaanse blues- en boogieband, opgericht in november 1965 door Bob ‘The Bear’ Hite (zang) en Alan ‘Blind Owl’ Wilson (gitaar en zang). De naam van de band is geïnspireerd door het bluesnummer Canned Heat Blues uit 1928 van Tommy Johnson. Dit nummer vertelt het verhaal van een man die verslaafd is aan het drinken van een alcoholproduct in blik, genaamd Sterno. De band gebruikte het idee van ‘canned heat’ als symboliek in hun muziek, bijvoorbeeld in het nummer Turpentine Moan, waarin het drinken van terpentine wordt bezongen. De legendarische bluespianist Sunnyland Slim speelt de piano in dit nummer.
Canned Heat ontwikkelde een unieke stijl die hen tot een van de toonaangevende bluesbands van hun tijd maakte. In de vroege jaren ’70 bestond de line-up uit Hite, Wilson, Larry ‘The Mole’ Taylor (bas), Henry ‘The Sunflower’ Vestine (gitaar) en Adolfo ‘Fito’ de la Parra (drums). De band kreeg wereldwijde bekendheid na hun legendarische optreden op het Woodstock Festival in 1969, waar hun nummer Going Up the Country als de officieuze soundtrack van het festival werd geprezen. Dit optreden zette hen internationaal op de kaart. Twee jaar eerder hadden ze al indruk gemaakt op het Monterey Pop Festival. Andere hits van de band zijn onder andere On the Road Again en Let’s Work Together.
Hoewel Canned Heat zelden de top van de hitlijsten bereikte, werd hun succes vooral gedreven door hun energieke live-optredens, zowel in de VS als Europa. De band was geliefd bij fans door hun onvermoeibare energie en boogie-blues stijl. In de jaren ’70 was de band te horen op populaire radioprogramma’s van de VPRO, zoals Piknik te Baarn en Campus in Arcen. Een van hun bekendste live-optredens werd opgenomen in het Concertgebouw in Amsterdam en in 2007 uitgebracht op cd onder de titel Under the Dutch Skies.
Tragisch genoeg verloor Canned Heat enkele van zijn oprichters. Alan Wilson stierf op 3 september 1970 aan een overdosis, wat de band zwaar trof. Ondanks dit verlies bleef de band doorgaan. In 1981 overleed Bob ‘The Bear’ Hite na een tragisch incident, wat opnieuw een zware klap was voor de band. Toch bleef Canned Heat bestaan, en in 1997 stierf ook gitarist Henry ‘The Sunflower’ Vestine. Het leek het einde van de band, maar drummer Fito de la Parra nam de leiding en Canned Heat bleef actief.
Songtekst
Hi, kids
This is the bear (wow)
In 1940, Tommy McClennan did the, “Whiskey Headed Woman”
Now, in 1968 we’re gonna do the, “Whiskey Headed Woman Number Two” (oh)
She’s a whiskey headed woman
Lord, she’s loaded all the time
Yeah, she’s a whiskey headed woman
Lord, she’s loaded all the time
If she don’t stop drinkin’
She’s bound to make me lose my mind
She went out last night
Yeah and the night before
She went out last night, now
Lord, she went out the night before
Yeah, if she don’t stop her foolin’
I’m gonna drive her right out that door
Yeah, now I don’t want no woman
That’s always raisin’ sand
Yes, I don’t want no woman
That’s always raisin’ sand
If she don’t treat me right
I’m gonna send her to the promised land
Aww, you better watch your step, child
You gonna go on to that promised land
Yeah
That’s better, mama
Now, listen to this
I’ve told my woman
Lord, I’ve told her 40 times
Yes, I’ve told my woman
I’ve told her 40 times
Yes, she don’t stop this drinkin’
I’m gonna leave her far behind
Yeah baby, you gotta stop that drinkin’
Yeah, I saw you last night
Being held down by them two men
Haig and Haig
Yeah, I don’t mind you gettin’ high, baby
Just watch your step, now
Watch that whiskey
Yeah, whiskey ain’t no good
No good at all
Never happen
No, no
Vertaling
Hoi, kinderen
Dit is de beer (wow)
In 1940 deed Tommy McClennan de Whiskey Headed Woman.
Nu, in 1968 doen we de Whiskey Headed Woman Number Two.
Ze is een vrouw met een whiskeyhoofd
Heer, ze is de hele tijd dronken
Ja, ze is een vrouw met een whiskeyhoofd
Heer, ze is de hele tijd dronken
Als ze niet stopt met drinken
Zal ze me gek maken
Ze ging gisteravond uit
Ja en de nacht daarvoor
Ze ging gisteravond uit, nu
Heer, ze ging de nacht ervoor uit
Ja, als ze niet stopt met haar gek doen
Zal ik haar de deur uitjagen
Ja, nu wil ik geen vrouw meer
Die altijd zand aan ’t strooien is
Ja, ik wil geen vrouw
Die altijd zand strooit
Als ze me niet goed behandelt
Stuur ik haar naar het beloofde land
Kijk uit waar je loopt, kind
Je gaat naar dat beloofde land
Ja
Dat is beter, mama
Luister hier eens naar
Ik heb het mijn vrouw verteld
Heer, ik heb het haar 40 keer verteld
Ja, ik heb het mijn vrouw verteld
Ik heb het haar 40 keer gezegd
Ja, ze stopt niet met drinken
Ik laat haar ver achter me
Ja schatje, je moet stoppen met drinken
Ja, ik zag je gisteravond
Vastgehouden door die twee mannen
Haig en Haig
Ja, ik vind het niet erg dat je high wordt, schatje
Pas alleen op waar je loopt
Kijk uit voor die whiskey
Ja, whiskey is niet goed
Helemaal niet goed
Zal nooit gebeuren
Nee, nee
Videoclip
