Metrostation
Afgelopen zondag gingen mijn man en ik in Zwolle naar de kerk. De dominee liet een filmpje zien en horen van een man die viool speelt op een metrostation in Washington. Het is een doordeweekse ochtend en veel mensen lopen haastig voorbij. Een enkeling blijft even luisteren en nog minder mensen geven geld. Slechts een aantal kinderen wil blijven staan, maar allen worden ze door hun ouders meegetrokken richting school en werk.
Als de man na drie kwartier stopt met spelen, is het stil. Er is niemand die dat merkt. En er is zeker niemand die applaudisseert. Niemand heeft in de gaten dat deze man Joshua Bell is, één van de meest getalenteerde vioolspelers van de wereld. De viool waar hij op speelde had een waarde van een paar miljoen Amerikaanse dollars. Enkele dagen hiervoor speelde Joshua Bell in een uitverkocht theater in Boston. Entreeprijs: zo’n honderd dollar per kaartje.
Experiment
Nu deed hij mee aan een experiment van de Washington Post. Centrale vraag was: hoe kijken we naar schoonheid, naar het bijzondere op een gewone plek en een onverwachts moment? Waarderen we het mooie, het bijzondere? Of gaan we er, al dan niet gehaast, aan voorbij?
In Salland zijn tal van bijzondere, mooie plekken om te bezoeken. Misschien denkt u wel: dat heb ik zo vaak gezien of bezocht. Voor u is het niet meer bijzonder. Het is gewoon geworden. Maar probeer eens te kijken met de ogen van een kind, dat alles nog moet ontdekken. Of ga als toerist een dagje op pad in Salland. En zie weer al het bijzondere dat onze streek rijk is.
Bekijk hier de andere artikelen van Liesbeth Jochemsen.
