Vanuit Raalte kan ik kiezen: ga ik naar de Lemelerberg of naar de Haarlerberg (Sprengenberg), naar de Nijverdalse berg, de Holterberg of toch liever naar de Noetselerberg of richting Hellendoorn? Nog dichterbij kan ik heide vinden op het Boetelerveld. Eigenlijk maakt het niet uit waarheen ik ga want ik wil me focussen op het plantje zelf, Calluna vulgaris oftewel struikheide.
Heidevelden zijn lang geleden ontstaan doordat mensen bossen gingen afbranden om er akkers van te maken. Dat ging prima de eerste tijd maar later raakte de grond uitgeput en wilde er niet veel meer groeien. De mensen trokken verder om elders nieuwe vruchtbare akkers te ontginnen en zo ontstonden vele grote heidevelden. Maar eeuwen later toen men kunstmest ging gebruiken werden die heidevelden weer vruchtbaar gemaakt en verdwenen er grote stukken. Er is nog maar weinig van overgebleven en dat zijn nu natuurgebieden waar we heel zuinig op zijn. Op die voedingsarme zandgronden voelt de struikheide zich echter prima thuis.
Een plant bestaat uit veel kleine bloemetjes, rijk aan nectar, dus daar komen veel insecten op af, vlinders zoals het witje, de dagpauwoog en de kleine onrustig rond fladderende vuurvlinder die ik na veel geduld toch op de foto krijg. Maar daar vliegt ook een vlinder die ik nog nergens anders tegen ben gekomen. De app Obsidentify brengt uitkomst: de heivlinder, hoe toepasselijk. Jammer genoeg doet die maar zo kort de vleugels open dat ik niet de kans krijg om de mooiere binnenkant te fotograferen. Aan de buitenkant oogt hij namelijk bruinig. Oeps, er springen ook verschillende soorten sprinkhaantjes rondom me en ik zie mooie metallic gekleurde zandkevers wandelen. De hagedis die onverwacht voor mijn voeten wegschoot was me helaas te snel af. Daar hangt een tijgerspin en ik zie ook nog zo’n aparte heideringelrups.
Heidevelden, arme gronden maar rijk aan interessante planten en dieren. Ik ben nog lang niet uitgekeken…