“Haha, heb je dat gezien?” Ik keek al een poosje mijn ogen uit, maar er was mij niet iets lachwekkends opgevallen. Ik bevond me in de wachtruimte van de fysiotherapie. Daar is altijd wel wat te zien, bijvoorbeeld dat er aan de zojuist klaargepufte sporters soms een kopje koffie wordt geserveerd. Natuurlijk had iedereen dat allemaal dik verdiend nadat ze zich meermalen hadden afgevraagd: “Wat doe ik mijzelf aan?”
Mijn hulpeloze blik bracht de vragensteller ertoe mij te wijzen op datgene waarom hij had moeten lachen: een paar als blote voeten vermomde schoenen. Ja, echt, zo zag het er uit.
In plaats van een neus zoals je die bij (wat heet) normale schoenen verwacht, was er keurig voor elke teen een apart vakje gemaakt. Er ontspon zich een geanimeerd gesprek tussen de zes mensen die zich intussen in de wachtruimte bevonden. Iemand anders had namelijk een paar schoenen aan zijn voeten die aan de onderdanen van Hugo de Jonge ook zeker niet misstaan zouden hebben.
Aan deze modeschoener werd door de bloteschoenen de vraag gesteld of zijn tenen in die beslist chique aandoende pantoffels niet een beetje in de verdrukking kwamen. Volgens de drager viel dat reuze mee, maar niemand had eerlijk gezegd van hem een ander antwoord verwacht.
Het volgende dat besproken werd waren ‘buitensokken’, van die beslist met zorg gebreide exemplaren die aan de onderkant van een zool zijn voorzien. Ik kende ze omdat ik ze jaren geleden al eens in een berghut in Oostenrijk was tegengekomen. Je kon er zo mee naar buiten lopen als er droge sneeuw lag.
De voordelen van de bloteschoenen werden nog eens extra aangezet toen de drager glunderend toevoegde dat hij heel vaak op blote voeten liep. Geen lange einden weliswaar, daarvoor was hij toch echt aangewezen op zijn scootmobiel. Net toen het gesprek ging over ‘waar koop je die dingen’, werd ik weggeroepen voor mijn afspraak. Misschien ga ik nog eens op zoek naar dit blotevoeten comfort, wie weet.
Zo blijkt maar weer dat ook in wachtruimtes door een gesprek best nog wel eens iets kunt leren.
