Kent u het verhaal van het meisje met de zwavelstokjes? Dat arme kind dat op oudejaarsavond door de straten liep, haar lucifertjes probeerde te verkopen, en uiteindelijk doodvroor terwijl de rijken binnen zaten te smullen?
Dit is een soortgelijk verhaal. Maar het speelt niet in het Kopenhagen van Andersen. Het speelt in Wijhe, aan de rand van de Noordmanshoek. En het gaat niet over een arm meisje, maar over een gepensioneerde vrijwilliger. Over plannetjes in plaats van zwavelstokjes. Over visioenen die nooit werkelijkheid werden. En over een wethouder die binnen zat terwijl buiten de hoop bevroor.
Maak het u gemakkelijk. Zet de verwarming een graadje hoger, dat kan nog voordat de OZB-verhoging van 2026 binnenkomt dankzij het college van Olst-Wijhe. En laat u meevoeren naar oudejaarsavond in Wijhe….
Oudejaarsavond 2025
Het was bitter koud in Wijhe. De wind gierde over de Noordmanshoek, waar 25 hectare braakliggend land lag te wachten op iets dat nooit zou komen. Het gras was dor. De grond was hard. En ergens aan de rand van het terrein stond een oud mannetje.
Anton Kleine Schaars. Gepensioneerd. Vrijwilliger. Idealist.
In zijn hand hield hij geen zwavelstokjes, maar iets veel kostbaarder: een stapel plannen. Negen jaar lang had hij ze verzameld. Negen jaar lang had hij ze gekoesterd. Negen jaar lang had hij gehoopt dat iemand ze zou willen kopen.
Vijftienduizend uur. Acht fulltime banen voor een jaar. Gratis. Voor de gemeente.
Maar niemand wilde ze hebben…..
Het Eerste Plannetje
Anton’s vingers waren stijf van de kou. Hij keek naar de stapel in zijn hand. Eentje maar, dacht hij. Eentje om warm te worden.
Hij streek het eerste plan aan.
En opeens was de kou verdwenen! Voor hem verscheen een visioen: de Noordmanshoek zoals die had kunnen zijn. Zeventig duurzame woningen. Een wandelpad langs het water. De Wageningen Universiteit die onderzoek deed. Het ministerie dat kwam kijken. Mensen die zeiden: “Kijk eens wat Wijhe voor elkaar heeft gekregen!”
Anton strekte zijn handen uit naar het visioen. Maar floep…het plan was opgebrand. De woningen verdwenen. Het wandelpad loste op. En Anton stond weer in de kou, starend naar een braakliggend veld.
In de verte, in het gemeentehuis, brandde licht. Achter het raam zat wethouder Marcel Blind van Gemeentebelangen Olst-Wijhe. Warm. Met een kop koffie. En een spreadsheet vol redenen waarom het niet kon.
Het Tweede Plannetje
Anton rilde. Nog eentje dan.
Hij streek het tweede plan aan.
Nu zag hij een feestelijke tafel! De gemeenteraad zat aangeschoven. Er werd geproost. “Op het burgerinitiatief!” riep iemand. “Op de vrijwilligers die deden wat wij niet konden!” Wethouder Blind stond op en sprak: “Namens het college wil ik Anton en zijn team bedanken voor hun onvermoeibare inzet. Jullie hebben bewezen dat burgerparticipatie werkt.”
Anton glimlachte. Eindelijk. Erkenning.
Maar floep….het plan doofde. De tafel verdween. De raadsleden losten op. En er klonk alleen nog de echo van wat Marcel Blind werkelijk had gezegd: “We gaan hier niet mee door. Te riskant.”
Zes miljoen verlies, had Blind beweerd.
Waar kwam dat vandaan? had Anton gevraagd.
Zeven gesprekken. Zeven! En ze kwamen tot compleet verschillende conclusies over hetzelfde project.
In Salland zeggen we: “As je ‘t niet weet, mot je ‘t vragen.” Maar hier vroeg niemand door.
Het Derde Plannetje
De stapel werd dunner. Anton’s handen beefden nu. Van de kou. Van de teleurstelling. Van negen jaar vechten tegen de bierkaai.
Hij streek het derde plan aan.
O, wat een prachtig visioen! Een zonnepark, nee wacht, dat hadden ze wel gebouwd. 20.456 panelen. 6,5 hectare. Stroom voor 2.200 huishoudens. Dat was gelukt.
Maar naast het zonnepark verrees nu meer! Woningen. Een school. Een speeltuin. Kinderen die lachten. Ouderen die wandelden. Een heel dorp dat zei: “Dit is het visitekaartje van Olst-Wijhe!”
En daar stond wethouder Blind. Maar niet de Blind die Anton kende. Deze Blind had zijn hand uitgestoken. Deze Blind had gezegd: “Vertel me wat jullie nodig hebben.” Deze Blind had kaders gesteld, risico’s beheerst, en verantwoordelijkheid genomen.
Dit is jouw portefeuille, Marcel, fluisterde Anton tegen het visioen. Jij had die kaders moeten stellen. Jij had die risico’s moeten beheersen.
Floep. Het plan doofde. De woningen verdwenen. De kinderen verstomden.
En de echte Blind? Die zat nog steeds binnen. Warm. Met zijn spreadsheet. En zijn smoesjes over weggevallen grondkopers en gestegen prijzen.
Het Vierde Plannetje
Anton had nog maar één plan over. Het laatste. Het mooiste. Het plan waar hij het meest van hield.
Hij aarzelde. Als hij dit aanstreek, had hij niets meer.
Maar de kou was zo hevig. En de visioenen waren zo mooi.
Hij streek.
En daar verscheen ze: de Noordmanshoek zoals Anton haar altijd had gezien. Niet als braakliggend terrein. Niet als monument van bestuurlijk falen. Maar als bewijs dat gewone mensen buitengewone dingen konden bereiken. Als ze maar de kans kregen.
In het visioen stond een bord: “Noordmanshoek — Gerealiseerd dankzij burgerinitiatief.” Daaronder de namen van alle vrijwilligers. 15.000 uur. Zichtbaar voor iedereen.
Anton strekte zijn armen uit. “Niet doven,” smeekte hij. “Alsjeblieft. Dit ene keer niet doven.”
Maar het plan flikkerde.
En in de flikkering zag Anton nog één laatste beeld: de raadszaal. April 2024. De oppositie die een motie van afkeuring indient. Vier stemmen voor. Twaalf tegen. De coalitie van CDA Olst-Wijhe, VVD Olst-Wijhe en Gemeentebelangen Olst-Wijhe die de eigen wethouder beschermt.
En Blind die vraagt: “Hoeveel mag het dan uiteindelijk kosten? En hoe lang mag het dan duren?”
Alsof hij niet degene was die negen jaar lang had moeten sturen.
Floep……
Duisternis.
De Volgende Ochtend
De volgende ochtend vonden ze Anton. Niet dood natuurlijk, dit is Salland, geen Kopenhagen, en we zijn hier nuchterder dan Hans Christian Andersen.
Nee, Anton zat op een bankje bij de Noordmanshoek. Levend. Met de as van zijn plannen in zijn hand. Negen jaar werk. Vijftienduizend uur. Verdampt.
“Wat een mooie visioenen moet hij hebben gezien,” zeiden de voorbijgangers. “Kijk hoe hij glimlacht.”
Hij glimlachte.
Niet van verdriet. Niet van berusting. Dit was een andere glimlach. De glimlach van iemand die weet dat het tij gaat keren.
Want Anton rook iets in de lucht. Geen kou meer. Geen as. Maar verandering.
In maart 2026 zijn er verkiezingen. En Anton? Die staat nu op de lijst van Pro Olst-Wijhe. Als lijstduwer.
Negen jaar lang had hij gesmeekt aan gesloten deuren. Negen jaar lang had hij gehoopt dat iemand anders het zou oplossen. Negen jaar lang had hij gepland, terwijl anderen beslisten.
Dat was voorbij…..
Geen plannetjes meer. Geen smeken. Geen hopen.
Nu kwam hij zelf aan tafel zitten.
Want wie negen jaar lang door de gemeente is genegeerd, kan maar beter zelf aan tafel gaan zitten.
En de Sallandse Geus? Die steunt hem. Volmondig.
Niet omdat ik campagne voer voor een partij. Dat doe ik niet. Maar omdat dit precies is waar onze democratie om vraagt: mensen die het zat zijn om genegeerd te worden, die opstaan en zeggen: “Dan doe ik het zelf.”
Vijftienduizend uur vrijwilligerswerk. Negen jaar vechten voor je dorp. En als dank? Een dichte deur en een wethouder die “baalt”.
Als dat je niet motiveert om de politiek in te gaan, wat dan wel?
Dit is waarom het belangrijk is, beste lezer. Niet alleen voor Anton. Voor ons allemaal. We kunnen blijven klagen vanaf de zijlijn. Of we kunnen mensen steunen die wel durven. Die weten hoe het voelt om niet gehoord te worden. Die snappen wat er misgaat, omdat ze het aan den lijve hebben ondervonden.
Het is tijd voor verandering. Niet met mooie woorden in een folder. Maar met mensen die het hebben meegemaakt. Die weten waar de pijn zit. Die niet vergeten, omdat ze zelf niet vergeten zijn.
Anton staat op de lijst. De Sallandse Geus steunt hem. En hopelijk, beste lezer, u ook in Maart 2026.
Van bankje naar stembiljet. Van genegeerd naar kandidaat. De beste wraak smaakt het zoetst als hij koud wordt geserveerd. En in Olst-Wijhe wordt het maart.
Epiloog: De Moraal
“Wat triest,” zeiden de mensen destijds. “Dat arme mannetje met zijn plannetjes.”
Maar niemand vroeg waarom hij buiten had moeten staan.
Niemand vroeg waarom de deur van het gemeentehuis dicht was gebleven.
Niemand vroeg waarom 600.000 euro gemeentegeld was verdampt aan plannen en overleg, terwijl de vrijwilligers die het echte werk deden de deur werden gewezen.
En wethouder Blind?
Die “baalde” dat het zo was gelopen.
Hij wees naar weggevallen grondkopers. Naar gestegen prijzen. Naar dure plannen. Naar alles en iedereen behalve zichzelf.
Want dat is het verschil tussen het meisje met de zwavelstokjes en het mannetje met de plannetjes:
Het meisje had niemand die haar kon helpen.
Anton had iemand die hem had moeten helpen. Die ervoor werd betaald. Die ervoor was gekozen. Die de portefeuille had, de verantwoordelijkheid, en de macht.
Maar die binnen bleef zitten. Warm. Met zijn spreadsheet. En zijn smoesjes.
Laat dat even tot u doordringen, beste lezer……
Dit is wethouder Marcel Blind. Van Gemeentebelangen Olst-Wijhe. De partij die zegt op te komen voor de inwoners van Olst-Wijhe. De wethouder die nog vier jaar door wil. Die uw belangen behartigt. En de mijne. Die namens ons allemaal aan tafel zit.
En die de deur dicht hield terwijl een vrijwilliger buiten stond te bevriezen.
Tot Slot
Beste lezer,
Dit verhaal is fictie. Maar de cijfers zijn echt:
- Miljoenen verspild aan een bedrijventerrein dat er nooit kwam
- 15.000 uur vrijwilligerswerk weggegooid door slechte communicatie
- 600.000 euro gemeentegeld verdampt in plannen en overleg
- Eén werkend zonnepark — dankzij de vrijwilligers
- 700 woningen beloofd, waarvan er maar 200 realistisch zijn
- De Noordmanshoek had het visitekaartje van Olst-Wijhe kunnen worden (Klik hier).
- In plaats daarvan is het het monument geworden van bestuurlijk falen.
En het mannetje met de plannetjes? Die zit niet meer thuis. Die zit niet meer op dat bankje. Die staat op een kandidatenlijst. Klaar om zelf aan tafel te zitten.
In maart 2026 mogen we weer stemmen.
Onthoud dat. Ook als het koud is.
Met warme groet,
De Sallandse Geus
P.S. — Wethouder Blind, in het originele sprookje sterft het meisje en gaat naar de hemel. Anton leeft nog. Hij staat op de lijst. En hij heeft een goed geheugen. Net als de kiezers van Olst-Wijhe.
Reageren? Mail naar desallandsegeus@gmail.com
Bedankt voor het lezen! Abonneer je gratis om nieuwe artikelen te ontvangen en mijn werk te steunen.
Platform De Sallandse Geus
