Tijdens een Sallandse Eettafel vertelde een Syrische vrouw hoe moeilijk het is om de Nederlandse taal goed te blijven spreken als je nauwelijks Nederlanders ontmoet. “Die komen blijkbaar in andere winkels dan wij?” En “als er op straat even tijd over is, duikt iedereen altijd gelijk op zijn telefoon.”
Hoe lastig een taal kan zijn? “Ik snap zelfs de namen van de straten niet. En daarom kan ik ze ook niet onthouden! Die namen,” zei ze, “zijn allemaal westers en verwijzen naar mensen of dingen die voor mij onbekend zijn. Ik heb er geen beeld bij.”
Daar had ik nooit bij stilgestaan. Straatnamen zijn voor ons zo vanzelfsprekend dat we ze niet eens meer horen. Ze zitten in onze herinneringen, in de plattegrond van ons leven. Maar voor iemand die hier net is, zijn het losse woorden zonder betekenis, zonder geschiedenis.
In Raalte-Noord kun je nog wel iets met de namen — de wijk met vogels. De Leeuwerik, de Grutto, de Kievit: die zingen letterlijk tot de verbeelding. Je hoort ze, je ziet ze, ze leven. Maar wie in De Wieken woont, moet maar net weten dat dat een verwijzing is naar onderdelen van een molen. En als je in een straat woont die De Heerd of De Hilde heet, dan moet je eigenlijk de bouw van een Sallandse boerderij begrijpen om dat te plaatsen.
Voor iemand die opgroeide in Aleppo of Teheran is dat allemaal even vreemd als voor ons een wijk met namen als Souk, Oase of Wadi.
En dan zijn er nog die wijken die vernoemd zijn naar oude Raaltenaren, burgemeesters of fabrikanten van vroeger. Dat vinden wij vanzelfsprekend — een vorm van eerbetoon. Maar voor een nieuwkomer is het een puzzel: wie was die man eigenlijk? Wat heeft hij gedaan dat er een straat naar hem genoemd is? En waarom is er nooit een vrouw of iemand met een niet-Nederlandse naam terug te vinden op de straatnaamborden?
Taal en herkenning zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden. Zolang je de woorden niet begrijpt, kun je ook de omgeving niet volledig bevatten. Je bent dan letterlijk in een land waar je de namen niet kent.
Ik ben telkens weer verrast waar de onderwerpen zitten die je aan het denken zetten. Een gesprek over straatnamen, een gerecht met peterselie, een vertaling van een beeldend Nederlands gezegde — het zijn kleine momenten waarin je merkt hoe anders en tegelijk hoe menselijk we allemaal zijn.
De Sallandse Eettafel
De Sallandse Eettafel is zo’n plek waar dat kan gebeuren. We eten samen van elkaars lievelingsgerechten, delen verhalen en ontdekken wat ons bindt. Wie aan tafel schuift, leert niet alleen nieuwe smaken kennen, maar vooral nieuwe mensen. En soms ontstaat daar, tussen de tabbouleh en de wortelstamppot, zomaar een gesprek dat blijft hangen — over straatnamen, over taal, over thuis.
De Sallandse Eettafel is een initiatief van ’t Natuurlijk Huus en HierinSalland, mede mogelijk gemaakt door VSB-fonds. Wil jij ook een keer aansluiten? Stuur dan een mail naar info@hetnatuurlijkhuus.nl
Lekker eten
Elke Sallandse Eettafel heeft zijn eigen sfeer, zijn eigen verhalen — en zijn eigen smaken.
Mensen namen zelf hun eten mee, wat de verhalen al op gang brengt. Want eten is herinnering, afkomst, thuis en nieuwsgierigheid in één.
Wat dacht je van Tabbouleh (تبولة), een frisse salade uit Syrië en Libanon.
Een explosie van heel veel peterselie, bulgur, tomaat, ui, munt, citroensap en olijfolie.
Een gerecht dat sprankelt van levendigheid — licht, kruidig en vol zon.
