Honderd (!) belangstellenden dromden de raadszaal uit, mompelend, ontgoocheld. Project Noordmanshoek was zojuist afgesloten/afgeschoten (al krijgt het wellicht nog een juridisch vervolg). Ik bleef nog even uit het gedrang en toen ik weer naar de raadsleden keek bleken die alweer drie hamerstukken verder.
Het was een bevreemdend gezicht, na de voorafgaande vertoning; armen werden braaf opgestoken en zakten weer, alsof ze meededen aan een grappig gedragsexperiment van Victor Mids. Over tot de orde van de dag. Was dit wat ze het liefst deden?
De echte Mindfuck was toen al voorbij. Ik heb de afgelopen tijd vaker geschreven over de belabberde taakopvatting van de coalitie. Zie Zittende raadsleden en Wissel! Gisteren was het niet anders. Van Ronnie Niemeijer (Gemeentebelangen) citeer ik uit het hoofd zijn hele toespraak:
‘Ik herhaal mijzelf graag, voos’ter, dus Meenteblangen heeft krachtens atikel 37 §29 van de anti-articulatiewet onverstaanbaar schijt aan Poject No Man’s Hoek. Allemaal wook gedoe. Hiebij zouk graag laten, voos’ter.’
Burgemeester Poepjes leidde de vergadering soepeltjes en vlot – ze zat erbij als een meisje dat zojuist haar nieuwe poppenhuis heeft uitgepakt. Iedere spreker die de katheder naderde zette zij in het volle licht van haar verblindende glimlach: zó schattig, dat ze bij haar hun toespraakjes kwamen oefenen! Ze zei nog net niet ‘Knoop eerst even netjes je overhemd dicht, Armando, voordat je tegen de mensen over de financiële kaders gaat praten.’
De somma van €6.000.000 zoemde de hele avond akelig door de zaal, als een irritante hoornaar die zich niet liet vangen. Een schadepost van zes miljoen zou afgewenteld kunnen worden op de onschuldige burger, maar noch wethouder Blind noch de coalitiepartijen deden de minste poging dat bedrag te onderbouwen.
De stemming zou een formaliteit zijn. En dat was het dan, op de motie van afkeuring aan het adres van wethouder Blind na. GL, PvdA en D66 kwamen ermee na een aangevraagde schorsing en natuurlijk werd die motie verworpen. Maar eer het zover was gebeurden er twee vreemde dingen.
Jolande Olthof van het CDA had ik bij eerdere debatten niet op enige noemenswaardige bijdrage kunnen betrappen, maar nu bleek ze ineens spinnijdig. Afkeuring?!?! Dáár hield ze niet van. Het CDA distantieerde zich ver, héél ver, zo ver mogelijk van deze motie. Zoals Jolande ‘distantieert’ zei, klonk het of ze de indieners naar Siberië wilde verbannen. Of de achtste cirkel van de Hel. Naar een héle nare, verre plek in ieder geval.
Des te groter was het contrast met wethouder Blind zelf. Marcel maakt zich niet zo sappel. Het is tenslotte maar politiek… Wilde hij nog reageren op die motie van afkeuring? Zich verdedigen? Hij had de hele avond nog niets laten horen immers? Nee, geen behoefte, gaf hij glimmend aan. Motie van afkeuring? Motie van treurnis? Motie van wantrouwen? Motie van afschuw? Walging? Ontzetting? Bewezen incompetentie? Werkweigering? Sabotage van het democratisch proces?
Marcel wist dat de avond er bijna op zat. Als hij bofte, kreeg hij straks nog een gebakje, want er waren twee jarige raadsleden deze week.
