Aan het eind van dit oude jaar staan we even stil. Niet omdat de wereld ophoudt met draaien, maar omdat wij mogen vertragen. De overgang naar een nieuw jaar is geen sprong vooruit, maar een moment van rust; van bezinning. Een moment om te voelen waar we staan, en waar we naartoe willen.
Onze natuur is kwetsbaar. Ze fluistert het ons elke dag toe. In steeds stillere bossen, warmere zomers en onrustige zeeën. Ze vraagt geen grote woorden, maar zorgzame daden. Het nieuwe jaar nodigt ons uit om niet alleen te nemen, maar ook te geven. Om te kijken met respect, te handelen met voorzichtigheid en ons te beseffen dat wij geen toeschouwers zijn, maar deelnemers in dit grote verbonden geheel.
Compassie begint dichtbij. In hoe we elkaar begroeten, hoe we luisteren zonder meteen te oordelen, hoe we ruimte maken voor wie het moeilijk heeft. Niet iedereen begint dit jaar met dezelfde kansen of dezelfde kracht. Wees compassievol: vriendelijkheid is geen overbodige luxe, maar een verkwikkende zachtvaardigheid.
En dan is er zelfreflectie: de bereidheid om eerlijk te kijken naar ons eigen aandeel. Wat deden we goed en wat kan beter. Niet uit schuld, maar uit groei. Niet om perfect te zijn, maar om bewuster te leven.
Laten we 2026 maken tot het jaar waarin we milder worden voor de wereld en zijn kwetsbare natuur. Maar ook zachter voor elkaar en voor onszelf. Een jaar waarin elke kleine, oprechte stap telt. Hoopvol en betekenisvol.
Ik wens jullie allemaal een vlinderrijk nieuwjaar toe!
