Die woensdagmiddag liep ik de Hartkamp in, om, net als vele andere Raaltenaren mijn stem uit te brengen. Goedgehumeurd en gewapend met stempas betrad ik een stemhokje en sloeg het stembiljet open. Het leek wel een krant, zo groot was dat ding. In mijn achterhoofd klonk “stem met je hart”, een zin die ik de voorgaande campagnedagen meermaals had opgevangen.
Toch ging ik met het rode potlood in mijn hand, bijna de mist in. Ik kon nog net voorkomen dat ik het verkeerde vakje zou inkleuren. Gelukkig realiseerde ik mij op tijd dat PVV niet voor Partij Voor de Vlinders staat. Na het vinden van de juiste kolom en het inkleuren van kandidaat nummer drie op de lijst, liep ik mijmerend naar de stemcontainer. En terwijl ik het stembiljet deponeerde, verzonk ik diep in recapitulerende gedachten…
We hebben de afgelopen jaren namelijk tomeloos kunnen smullen van de kabiNetflix serie Rutte. Een politiek drama met vier seizoenen ellende, zoals alleen een Haags kabinet het brengen kan. Een serie die ons keer op keer vertelde dat zorg geen vanzelfsprekend recht is, maar een product met prijskaartje. Een product dat, glimlachend en met de zwerm van beloften, elk jaar weer duurder blijkt te worden. Overigens was de Schoof spin-off eveneens een pittig drama, vol spanning en sensatie.
Kabinet na kabinet heeft de zorg ontleed, alsof het een ingewikkelde machine is waarvan elke schroef schreeuwt om een nieuwe belasting of bezuiniging. Een eigen bijdrage hier, een apotheekkostje daar. En natuurlijk de eindeloze wachttijden voor een behandeling in het ziekenhuis.
Herinnert u zich nog het seizoen met de ouderenzorg? Waarin verpleeghuizen werden gesloten en de zorgprofessionals hun uren zagen verschuiven naar een markt waar personeelstekorten een structurele schaduw lieten vallen over talloze bewoonde kamers? Misstanden waarover fluisterend werd gesproken achter gesloten deuren.
Gezinnen die hun adem inhouden wanneer het nieuws van belastingverhogingen en duurdere boodschappen door de huiskamer galmt, wat resulteert in een onmenselijke opgave, gevoed door onzekerheid, puzzelend en schuivend met aanpassingen in de uitgaven. We lijken soms te vergeten dat belastingverhogingen geen abstracte handelingen zijn, maar een collectief mentaal onderzoek naar wat we als volk bereid zijn af te dragen.
Terwijl het de taak van politici is om het land te besturen, lijkt het tegenwoordig meer op een polariserende, inhoudsloze poppenkast, waarin Kamerleden de meeste likes proberen te krijgen, door collega’s te bekritiseren en belachelijk te maken. En terwijl de termen ‘links’ en ‘rechts’ ons om de oren vliegen, verliest het politieke landschap zijn belangrijkste fundament: het samen moeten doen!
Je uitspreken dat we in een klein landje wonen waar veel te weinig huizen staan om alle bewoners te huisvesten is geen rechtse opvatting, maar een constatering (van jarenlang politiek falen). Je uitspreken over vervuild grondwater is geen linkse opvatting, maar een constatering (van jarenlang politiek falen).
Alle ogen zijn nu gericht op Jetten! Het is aan hem om het land weer vooruit te helpen. Ik wacht de kabinetsformatie rustig en met een sprankje hoop af. Mijn vertrouwen in de politiek zal echter pas herstellen, als mensen niet meer bang hoeven te zijn voor het moeten betalen van torenhoge ziekenhuiskosten, als (jong)volwassenen niet langer meer verplicht zijn om thuis te blijven wonen als gevolg van de veel te krappe woningmarkt en absurd hoge huizenprijzen, als boeren volledig begeleid worden in een transitie naar duurzame landbouw en veeteelt en daar eerlijk voor beloond worden, als de bezuinigingen op universiteiten gestaakt worden en als de belastingen verlaagd worden.
Ik wil graag afsluiten met de volgende overpeinzing: mocht u een keer onverhoopt te water raken en niet in staat zijn zelf de kant te bereiken, zou het u wat uitmaken op welke partij de persoon die in het water springt om u te redden, heeft gestemd?
