Ik had toen nog een vooruitziende blik en wilde op mijn 16e jaar een Puch brommer kopen. Een levensnoodzaak, want zonder zo’n apparaat kon je het helemaal schudden bij de meisjes. Wanneer een vriendin van mijn één jaar jongere zus een nieuwe vriend had, was haar eerste vraag niet ‘hoe ziet hij eruit?’ , maar ‘heeft hij een Puch.’ Dus er moest hard gespaard worden, want zo’n ding kostte meer dan 700 gulden en ik had toen 2,50 zakgeld in de week..
(Lees verder onder afbeelding)
Via mijn vader kon ik ‘s avonds en in het weekend aan de benzinepomp komen werken. Het kantoor van mijn vader was het tweede van links op de eerste etage. Hij was net begonnen als bedrijfsleider van Continental Rubber, waarvan Pon importeur was geworden. Hij was na meneer Broelman, die in het magazijn werkte de tweede werknemer.
Ben en Wijnand Pon
Ben en Wijnand waren de directeuren, Ben de commerciële man en Wijnand de administratieve. Met Ben had mijn vader een goede band, een niet bepaald fijnbesnaarde man, vaak op het lompe af, maar met een gouden hart.
Hij woonde vlak bij ons en liep op zondag vaak met zijn hond, een boxer, langs en wenkte mijn vader dan naar buiten om met hem mee te lopen om ‘zaken’ te bespreken. Omdat mijn moeder wist dat het risico vrij groot was dat mijn vader niet om zes uur aan tafel zou zitten stuurde zij mij daarom vaak mee. We liepen dan naar het Berghotel waar dan het rijkelijk besprenkelde zakelijk gesprek begon. Voor mij nam Pon altijd modelautootjes mee, zodat ik me ook kon vermaken. Dat leverde een mooie verzameling op, maar eenzijdig. Alleen Volkswagens en Porsches.
De Ponnen waren prominente Amersfoorters, dus de obers bij het Berghotel bogen als knipmessen, waar hij niet zo van hield. Hij vroeg dan om de lunchkaart en bestelde een biefstuk met brood. Wanneer de ober meldde dat hij een tafeltje verderop gedekt had om te eten, zei Ben ‘geef het bord maar hier’ en dan verdween de biefstuk onder tafel, waar een kwispelende hond die dankbaar in ontvangst nam…
Op een gegeven moment moest mijn vader een bezoek van VW directeur Nordhoff aan Amersfoort regelen. Zijn secretaresse stelde 10 mei voor, waarop mijn vader antwoordde ‘als hij deze keer maar alleen komt is dat prima.’ Een gigantische rel was het gevolg. Nordhoff eiste dat mijn vader ontslagen zou worden en dreigde zelfs met het intrekken van het VW importeurschap. Toch hielden de broers de rug recht en weigerden dit. Vanaf toen moest mijn vader zich niet meer met de contacten met VW bezighouden..
Continental groeide hard en verhuisde op een gegeven moment naar een nieuw pand. Er stond een grote opening op stapel en ik moest meehelpen om het magazijn met verse betonvloer in een feestzaal om te toveren. Er werden allemaal Perzische tapijten neergelegd die gestofzuigd werden. Ben was aanwezig en zag mij vanaf de betonvloer de tapijten op lopen. Nog nooit van mijn leven heb ik zo’n harde schop onder mijn kont gehad…
Op een zaterdag werd mijn vader door Ben Pon gebeld dat ik (toen 14 jaar oud) met zijn auto van de zaak door het centrum van Amersfoort reed met 3 meisjes daarin met het stoffen schuifdak open. Natuurlijk zwaaide er wat toen ik thuis kwam en tot ik mijn rijbewijs haalde heeft mijn vader altijd zijn autosleutels in zijn zak gehouden… Maar hij was ook bang voor de reactie van Ben Pon als hij die maandag weer op kantoor zou komen. Maar die viel erg mee, lachend zei hij ‘Huls, je zoon heeft een goede smaak voor meiden’ en daarmee was de zaak afgedaan.
(Lees verder onder afbeelding)
Benzinepompbediende
Op mijn 14e begon ik aan de benzinepomp. Dat was toen nog veel service verlenen. Tanken, bandenspanning controleren, olie peilen, voorruit schoonmaken enz. In die tijd was er nog een grote Amerikaanse legerbasis in het naastgelegen Soesterberg. Op een dag kwam een Amerikaanse militair zijn nieuwe VW Camper ophalen en die moest ik aftanken. De rekening was 35 gulden. Hij betaalde met een biljet van 1.000 gulden en zei ‘laat de rest maar zitten.’ Toen was ik nog eerlijk 🙂 en legde hem uit hoeveel geld dat wel was. Hij vertelde dat hij daarvoor in België gelegerd was en daar aan de frankskes gewend was geraakt… Maar hij vond het mooi dat ik het gezegd had en daarom kon ik toen al de Puch kopen, maar ik was pas 14. Dus het geld op mijn spaarbankboekje gezet.
Auto’s van de trein rijden
Toen ik 16 was werd ik gepromoveerd tot wagenlosser. Pon heeft altijd al zijn auto’s met de trein laten aanleveren. In die tijd gebeurde het lossen op de laad- en losplaats voor tanks van het leger. Daar mochten we maar tot 8 uur ‘s morgens gebruik van maken, dus we begonnen meestal al om 5 uur. Je reed dan (zonder rijbewijs) met een VW pick- up naar het stationsemplacement met in de laadbak jerrycans met 5 liter benzine en accu’s.
(Lees verder onder afbeelding)
Want Pon kon goedkoper aan accu’s komen dan VW. Vervolgens moest je de wagens van de trein rijden en parkeren. Dan moest je de accu onder de achterbank monteren en de linker ruitenwisser omhoog zetten ten teken dat dat gebeurd was en vervolgens benzine erin gooien en de rechter ruitenwisser omhoog zetten.
(Lees verder onder afbeelding)
Soms kwamen dealers daar bij het station al hun auto’s afhalen. Tegen contante betaling, ik had vaak tienduizenden guldens in mijn zak. De resterende wagens reden we naar het hoofdkantoor, toen nog tegen het centrum van Amersfoort.
Toen het een keer stervenskoud was stond Ben Pon om 6 uur ‘s morgens met een grote pan erwtensoep op het emplacement. Hij ging daarmee naar een café in de buurt en belde aan. Geen reactie. Toen begon hij steentjes tegen het slaapkamerraam te gooien terwijl hij riep ‘Kom je nest uit Rinus. Mijn jongens hebben het koud en je moet snert opwarmen en vlug. Anders worden de stenen steeds groter.’
Tijdens het transport waren de wagens voorzien van een beschermende paraffinelaag. Die moesten wij eraf halen met een mengsel van water en petroleum. Stinken dat dat deed! Daarom probeerde ik me daar zo veel mogelijk aan te onttrekken, want deodorant bestond toen nog niet!
Maar op 30 maart 1964, mijn 16e verjaardag reed ik op mijn Puch en telde eindelijk mee..
