Ik heb inmiddels vele Muziekportretten geschreven met allerlei onderwerpen die mij op een bepaald moment bezighielden, en waar ik een mening over heb. Op de meeste columns kreeg ik goede reacties, blijkbaar worden ze door mensen gewaardeerd en dus goed gelezen.
Een enkele keer “schuurde” het een beetje, maar ik zeg altijd, het is mijn eigen mening die ik aan het papier toevertrouw, en ik dwing niemand om het met mijn standpunten eens te zijn, of om überhaupt mijn columns te moeten lezen. De column die zich hier ontvouwd is voor mij een zeer persoonlijke, met een onderwerp waarmee ik helaas een paar keer heel erg nauw betrokken ben geweest. Maar het nummer “Fade To Black” van Metallica heeft mij heel erg vaak door moeilijke momenten heen geholpen, en verdient het dus om onder de aandacht te worden gebracht.
(Lees verder onder afbeelding)
Als je ouder wordt is het onvermijdelijk dat er dierbaren om je heen wegvallen. Mijn beide ouders zijn op een respectabele leeftijd allebei heel vredig gestorven, voor hen beide was het leven “klaar”. Helaas heb ik ook mij enkele zeer dierbare mensen verloren door een zelfverkozen dood. Het leven was blijkbaar te zwaar voor ze, zodat de hoopvolle rust van een voortijdig einde hen de moed heeft gegeven om deze stap te kunnen zetten.
(Lees verder onder afbeelding)
Het was en blijft moeilijk voor degene die achter blijft, vooral wanneer je net zo als ik, geen enkele aanwijzing had dat ze ooit stappen in die richting zouden gaan zetten. Je voelt je eerst dan ook heel erg radeloos en verloren, en haast schuldig dat je ze blijkbaar niet de helpende hand hebt kunnen en mogen bieden. Maar in mijn geval kwam er na een tijd ook een soort van berusting, ze hadden blijkbaar een grote behoeft aan rust, na een leven dat voor hen te zwaar werd om te leven. En als je dan zelf op een punt komt dat je ze ook de rust gunt, en gelooft dat ze deze ook hebben gevonden, dan kun je het veel beter een plekje geven. Je blijft natuurlijk achter met vele vragen, maar als je je realiseert dat deze nooit beantwoord zullen worden, dan ebben deze ook langzaam weg. Dan blijven alleen de mooie herinneringen over, en zullen deze voor altijd je hart verwarmen en verblijden.
(Lees verder onder afbeelding)
Metallica
Het nummer ‘Fade To Black” werd door de leden van METALLICA geschreven nadat op 14 januari 1984 de uitrusting van Metallica werd gestolen uit een vrachtwagen in Boston. De band zat toen al in zwaar weer, ze waren uit het huis van hun manager gezet wegens ordeverstoring, en dus feitelijk dakloos en ook zo goed als blut. Een groot deel van hun apparatuur werd ontvreemd, inclusief een zeldzame versterker die James Hetfield van zijn moeder had gekregen, die stierf aan kanker toen James pas 16 jaar was. Zijn vader en moeder waren zeer gelovig, waardoor zijn moeder medicijnen of enige medische behandeling afkeurde, welke mede leidde tot haar vroegtijdige dood. De strenge, christelijke opvoeding was voor James Hetfield meerdere malen een voedingsbron voor teksten voor Metallica.
(Lees verder onder afbeelding)
Het nummer “Fade To Black” gaat over de vraag of dit leven de moeite waard is om te leven, en de wens om dood te zijn. Op het laatst realiseert de persoon zich in het nummer dat het leven te mooi is om los te laten, maar dan is het al te laat, “Niemand anders dan ik kan mezelf redden, maar het is te laat”. Gitarist Kirk Hammet improviseerde tijdens het inspelen van de laatste solo, hij dacht gewoon aan zeer deprimerende dingen. Het nummer was de eerste ballad die de band ooit uitbracht, geschreven op een moment dat James Hetfield en drummer Lars Ulrich geobsedeerd waren door de dood. Voor bassist Jason Newsted, die tot Metallica toetrad na de dood van hun voormalige bassist Cliff Burton, is dit een zeer betekenisvol nummer, het is het laatste nummer dat hij met Metallica speelde op toer, voordat hij de band in 2001 noodgedwongen verliet.
“Fade To Black” kreeg goede en slechte recensies, er waren ouders in Amerika die vonden dat de tekst kinderen tot zelfmoord zouden aanzetten. Toen het door deze mensen een hype werd om ( vooral Metal ) bands te vervolgen voor teksten die de jeugd negatief zouden beïnvloeden, werd dit nummer dus ook een mikpunt. Gelukkig kreeg en krijgt de band ook heden ten dage nog veel brieven van mensen die zeggen dat “Fade To Black” juist hun leven gered heeft, en weer een lichtpuntje was. Het nummer was en is voor mij ook heel belangrijk, maar tot op heden heb ik het de band nog niet op briefpapier toevertrouwd.
Het blijft altijd moeilijk als er iemand komt te overlijden, je had vaak nog zo veel met ze willen doen, er viel ook nog zo veel te zeggen. Ik denk dan ook dat we eigenlijk te vaak de fout maken door te denken, “dat ga ik ooit nog een keer doen”. Soms moeten we gewoon direct de daad bij het woord voegen, en er samen met volle teugen van genieten. We beperken ons te vaak met uitvluchten als tijd, geld en zin. Ik koester zelf vele mooie herinneringen welke ik heb mogen beleven met degene die ik nu nog elke dag heel erg mis. Ze hebben mijn leven kleur gegeven, en mij ook een beetje gevormd tot de persoon die ik nu ben. Vriendschap en liefde zijn immers de belangrijkste pijlers van het leven, en als je deze heb mogen ontvangen sta je voor altijd sterk in je schoenen en kun je vele problemen het hoofd bieden.
(Lees verder onder afbeelding)
Helaas komen er nog te vaak berichten mijn kant op dat er mensen te jong zijn overleden, soms door een zelfverkozen dood. Op televisie wordt mensen die gedachtes hebben aan een vroegtijdige dood geadviseerd om te bellen met 113. Maar als mensen het leven te zwaar vinden, en dit ook niet met hun naasten delen, die hen op alle mogelijke manieren zouden willen en misschien ook wel kunnen helpen, zou een onbekend aan de telefoon dan wel een uitweg bieden? Ik weet het eerlijk gezegd niet. Ik houd mijzelf vast aan de gedachte dat mijn dierbaren mij niet met een voor hen onoverkomelijk probleem wilden opzadelen. Ze hadden een keus gemaakt, en zou ik hen daar van af hebben kunnen halen? Misschien wel, maar waarschijnlijk ook niet. Een keus met betrekking over de levensvraag maak je weloverwogen, er is immers geen weg terug. En zou mijn advies dus ook geen betrekking hebben gehad op mijn eigen gevoelens? Doordat ik ze absoluut niet wil missen, zou mijn advies alleen vanuit mijn kant belicht worden. En dat is denk ik de reden dat mensen zich niet melden bij hun naasten met een dergelijke vraag, we zullen immers nooit hun kant kiezen? Doordat we zelfdoding natuurlijk ten koste van alles willen voorkomen, zullen we duidelijk geen objectief antwoord kunnen geven, maar misschien egoïstisch alleen onze eigen gevoelens laten meespelen, en hun gevoelens dan naar de achtergrond duwen.
(Lees verder onder afbeelding)
Ik denk erg vaak aan de dierbaren die ik zo node mis terug, en bezoek met enige regelmaat hun laatste rustplaats. Ik houd ze op de hoogte van de dingen die mijn leven nu inkleuren, en haal herinneringen met ze op. En alhoewel ik natuurlijk nooit een antwoord terug krijg, denk ik soms toch een teken te krijgen. In allerlei kleine dingen herken ik een blijk van aanwezigheid. En dat vind ik ook prachtig, ze zitten natuurlijk voor altijd in mijn hart, maar we willen toch allemaal zo nu en dan een bevestiging dat we het goed doen? En als je dan in kleine dingen je dierbaren herkent, is het net of ze je nog vergezellen op je levensweg. Super mooi, want samen lopen naar de toekomst is net even gezelliger dan alleen het pad te moeten bewandelen.
Songtekst
FADE TO BLACK
Life, it seems, will fade away
Drifting further every day
Getting lost within myself
Nothing matters, no one else
I have lost the will to live
Simply nothing more to give
There is nothing more for me
Need the end to set me free
Things not what they used to be
Missing one inside of me
Deathly lost, this can’t be real
Cannot stand this hell I feel
Emptiness is filling me
To the point of agony
Growing darkness taking dawn
I was me, but now he’s gone
No one but me can save myself, but it’s to late
Now I can’t think, think why I should even try
Yesterday seems as though it never existed
Death greets me warm, now I will just say goodbye
Vertaling
VERVAGEN NAAR ZWART
Het lijkt erop dat het leven zal vervagen
Elke dag verder zal afdrijven
Verdwalend in mezelf
Niets doet ertoe, niemand anders
Ik ben de wil om te leven verloren
Gewoon niets meer te geven
Er is niets meer voor mij
Ik heb het einde nodig om mij te bevrijden
Dingen zijn niet meer wat ze waren
Ik mis er eentje in mij
Dodelijk verloren, dit kan niet echt zijn
Ik kan deze hel die ik voel niet verdragen
De leegte vult mij
Tot op het punt van pijn
De toenemende duisternis neemt de dageraad over
Ik was mezelf, maar nu is hij weg
Niemand anders dan ik kan mijzelf redden, maar het is te laat
Nu kan ik niet nadenken, bedenken waarom ik het zelfs zou moeten proberen
Gisteren lijkt alsof het nooit heeft bestaan
De dood begroet mij hartelijk, nu neem ik alleen nog maar afscheid
Videoclip
