Ik probeer nu al een paar dagen te begrijpen hoe het kan. Dát het kan heeft het resultaat van de verkiezingen voor de Tweede Kamer mij al méér dan duidelijk gemaakt. Ik ben niet zo van het op de man spelen, maar nu noem ik toch man en paard.
Wilders heeft een aantal glasheldere plannen klaarliggen voor Nederland en de autochtone Nederlanders: Nexit, migratiestop, ban op de islam en zo nog een paar die mij allerminst zinnen. In de aanloop naar de verkiezingen voert hij een toneelstukje op met een paar snoezige poesjes, hij zegt dat iedereen er toch bij hoort zolang ze maar geen aanhanger van de islam zijn.
Hij laat zelfs doorschemeren dat hij bereid is met iedereen in gesprek te gaan wanneer hij mag meeregeren. Achter elk van de nu gewonnen PVV-zetels staan evenzovele duizenden kiezers, mensen die voldoende geloof hechtten aan wat hen werd voorgespiegeld.
Nog steeds probeer ik te begrijpen wat de reden is dat mensen zo graag op zoek gaan naar iemand die ze de schuld van hun belabberde levensomstandigheden kunnen geven. Is het boosheid? Vast en zeker, je zult maar in een tochtig huis wonen met een huisbaas die te beroerd is om er iets aan te doen. Of je bent langzamerhand beroepswerkloze aan het worden, het wil maar niet lukken en je ‘afstand tot de arbeidsmarkt’ wordt groter en groter.
Dan ben je echt wel de klos in een land waar een liberale zoek-het-zelf-maar-uit mentaliteit heerst.
Dan schiet mij te binnen dat hier vrijwel zeker ook ANGST een rol speelt. Angst om zekerheden los te laten. Angst voor verandering, angst dat je je moet aanpassen aan veranderende omstandigheden (nooit anders geweest toch?). Je wilde zo graag de (schijn)zekerheid dat alles bij het oude bleef, vroeger was immers alles beter!?
Die angst voor het onbekende lees ik nu maar even als angst voor de onbekende. Angst voor nieuwe buren, angst dat de dag van morgen er anders uitziet dan vandaag. Enzovoort, enzovoort.
Wat is er gebeurd met ons open oor, onze open ogen, ons open hart? Hebben we dan in die paar liberale jaren al onze solidariteit met de vluchtende of werkzoekende medemens verloren?
Terughalen die solidariteit en wel meteen alstublieft. Maar ja, zoals het met onwillige honden slecht hazen vangen is, zo is het met angstige schijtlijsters lastig om fatsoenlijk om te zien naar medemensen. We zullen zien of de mildere toon van de PVV zich ook vertaalt in een fatsoenlijk regeerakkoord.
Toch maar proberen zou ik zeggen, ik wil ook geen schijtlijster zijn.
