Sommige huizen dragen hun verleden onder het behang.
Toen de nieuwe bewoonster van mijn ouderlijk huis me berichtte dat ze bij het opknappen van een kamer, cirkels van papier achter het behang had gevonden – keurig uitgeknipt, vol sierlijk handschrift – wist ik meteen van wie ze waren.
Mijn vader had van dat soort grappen. Hij verstopte zijn humor tussen de muren, alsof hij dacht: “Laat ze later maar glimlachen.” Ik kreeg de papieren terug, en daar stond ik, met zijn oude handelscorrespondentie-huiswerk Engels in mijn handen. Hij had hiervoor jarenlang geoefend, zonder middelbare school.
Ik vroeg hem ooit waar hij het meest trots op was in zijn leven. “Dat ik het allemaal op eigen kracht heb geleerd,” zei hij toen. Engels, Duits en mijn boekhouddiploma’s.
Nu sprak dat opnieuw uit zijn mooie handschrift — helder, zorgvuldig, vol lef en volharding.
Soms bewaart een huis meer dan herinneringen. Soms bewaart het een bewijs van iemand die zichzelf heeft opgetild, met pen en papier. En dan, jaren later, laat het dat zomaar los.
De papieren cirkels uit 1957 kwamen ineens weer tevoorschijn. Letterlijk. Alsof het huis even fluisterde: “Kijk nog eens goed, hij is er nog een beetje.”
Een kleine vondst. Een groot geluk. Verborgen, tot iemand het weer openmaakt.
Heb jij dat soms ook, verborgen geluk? Glimlachen hoor…
Website Proper Art
© Proper Art/ Stichting Hier in Salland
