Als ik haar mis; dan pak ik mijn kwasten omdat mijn hart haar anders nergens kwijt kan. Dan schilder ik haar. Mijn kleine muze, zeven lentes jong, met blonde haren die licht geven en een glimlach die zelfs een oud penseel laat blozen.
Ze komt heel vaak hoor, daar ligt het niet aan. Gelukkig maar. Haar aanwezigheid is altijd bijzonder. Ze danst dan door ons huis alsof ze nooit weg is geweest, met verhalen die alle kleuren van de regenboog bevatten – en nog een paar die alleen zij kent.
(Lees verder onder afbeelding)
Binnenkort krijgt ze een broertje of zusje. En natuurlijk, ik zal dat nieuwe mensje opnieuw weer zo intens liefhebben. Ik heb al een plaats in mijn hart gereserveerd. Maar zij? Zij heeft mij voor het eerst weer doen schilderen sinds het overlijden van mijn moeder en vader. Zij is mijn eerste penseelstreek van pure inspiratie. Mijn slimme dappere muze met altijd een denkhoofd vol vragen.
Soms, als het stil is, schilder ik haar zoals ik haar het liefst zie: met verkleedkleren aan, zoals het kanten bruidsmeisjesjurkje van haar moeder. Ze heeft een blik die zegt: ik ben lief en trots en moedig. Dat is ze ook. Kijk haar staan! De witte onschuld.
En dan glimlach ik. Want hoewel ik haar mis op zulke momenten, is ze eigenlijk overal. In mijn hoofd. In mijn hart. En in elke tekening die stiekem toch op haar lijkt.
Mijn kleine muze. Liefde is sterker dan missen.
Website Proper Art
© Proper Art/ Stichting Hier in Salland
