Ergens een column in zien. Dat schijnt een aangeboren afwijking. Ik kan er ook niks aan doen. Zo zat ik een keer in het ziekenhuis in een best ernstige situatie. Ineens kreeg ik een glimlach op mijn gezicht. Er wandelde een column voorbij. Of: er stiefelde een echtpaar langs, waar ik zonder enige moeite een column over kon schrijven.
Toen ik dat van het tijdschrift Auto Techniek las, had ik dat ook. Zo moest ik denken aan De Bult, clubblad van Rohda. Ik was betrokken bij de oprichting en schreef een jaar of vijf mee in de redactie. Op enig moment prijkte mijn naam op de plek van de hoofdredactie. Ik kan de trots die ik daar bij voelde helemaal niet meer terugroepen. Maar ik was er trots genoeg op, dat ik alle nummers bewaarde. Ik ben zelfs wel eens bij kennissen langs geweest omdat er een nummer miste in mijn collectie, dat ik dan van hen alsnog kreeg.
Een van de jongens waar ik leider van was (A6, enig doel was dat ze nog lol in het spelletje hadden, het belang van winnen of verliezen hadden we weten weg te manoeuvreren) had een cursus boekbinden gedaan. Die heb ik alle seizoenen De Bult van de eerste jaargang tot en met de laatste jaargang in laten binden.
Nou, en toen stonden ze daar. In de kast. Ieder jaar een inbindsel erbij. Nooit meer naar gekeken. Ook niet mijn eigen column ‘Barpraat’ nog eens een keertje terug gelezen. Ik heb ze – echt waar – nog eens aangeboden aan andere mensen die veel voor De Bult gedaan hadden en zelfs Rohda gevraagd of ze interesse hadden. Voor in de bestuurskamer misschien? Geen interesse. Niemand niet.
Ondanks de leren kaften van de boekbinder zijn ze uiteindelijk bij het oude papier terecht geraakt. Bij Rohda, dat dan weer wel. Samen met het eerste stukje dat ik als journalist voor de krant schreef, het eerste paginagrote verhaal dat ik schreef (Baron Van Ittersum over bosonderhoud op zijn landgoederen: “Ik doe dit voor mijn nageslacht) en alle afleveringen van de wandelrubriek ‘Over wandelpaden’ die ik voor het Overijssels Dagblad onderhield. Vot met den pröttel, zou een vriendin zeggen.
25 Jaargangen Auto Techniek, Gesorteerd op jaartal! Dus niet eens ingebonden. Dat je dus kunt zien hoe de redactie de techniek van auto’s 25 jaar geleden subliem en vooruitstrevend vond (omdat ze snoepreisjes van de autofabriek kregen aangeboden). Ik denk niet dat iemand ze gratis op komt halen. Of het moet de basisschool zijn. Voor oud papier.
Gelukkig – zie boven – was er nog wel een foto uit zo’n oude Bult.
Bult-foto. Tweede van links slager Herman Tutert, als ik me niet vergis. Daar zie ik nou wel een column in!