Dagklad: Schaduwspringen

Alle begin is moeilijk. Ik probeerde over mijn eigen schaduw heen te springen. Voor de zekerheid wachtte ik tot hij niet meer bewoog. Mmm… hij was bijna net zo groot als ik, schatte ik. En springen vanuit stilstand, zonder aanloop…?

Wat een flop! De eerste poging was een deerlijke mislukking, geef ik ruiterlijk toe. Ik landde ergens waar de knieën van mijn schaduw zich hadden bevonden. Hij was me te snel af geweest en lachte me gemelijk uit.

Ik gaf niet op, hoe moeilijk kan het zijn? Het is een nieuwe rage; alle partijleiders zeggen het te gaan doen de komende weken. Ik zette het op een sukkeldrafje, mijn schaduw liet zich niet kennen en hobbelde zij aan zij met me mee. Toen ik onverhoeds aanzette om zijwaarts over hem heen te springen struikelde ik over een stronk. Hij aarzelde geen seconde en landde pal naast mij, solidair. Mijn enkel was lelijk verstuikt, mijn schaduw bleef ongeschonden. ‘I Have your back’ sprak hij sarcastisch (die uitdrukking had hij vast van Frans Timmermans).

Ik krabbelde op en gaf geen krimp. Ik zon op een alternatieve techniek. Salto’s waren nooit mijn specialiteit geweest en oh… Mijn schaduw verschool zich nu slinks achter mij. Maar als stijve harken als Omtzigt en Wilders beweren te gaan schaduwspringen… Dan sla ik mijzelf beslist hoger aan als acrobaat. Een achterwaartse salto dus. Het zij zo. Voor volk en vaderland! Ik deed wat onschuldige rek- en strekoefeningen om mijn schaduw op het verkeerde been te zetten en toen (zonder waarschuwing) lanceerde ik mijn torso in de gedroomde richting.

Krak! Au! Mijn schaduw voegde zich direct bij me, als een toeschietende EHBO-er, maar aan zijn verwrongen, onnatuurlijke houding kon ik zien dat dit voorlopig mijn laatste schaduwsprong zou zijn. Er is een soort lenigheid waarover alleen politici beschikken.

Zelf kom ik nu niet verder dan ‘bah, wat een rotuitslag!’