De Stentor is het stresskipje onder de dagbladen. Zoals een kip ‘tok-tok-tok’ kakelt als er een uitgehongerde sperwer over het erf scheert, zo krijst de Stentor ‘crisis-crisis-crisis’ – ook als er in de wijde omtrek niks scheert.
Op zaterdag krijg ik de papieren versie van de krant en nog op het tuinpad las ik de kop op de voorpagina: ‘Extreem veel meer laadpunten in oosten’.
EXTREEM!?!?! In blinde paniek spurtte ik in westelijke richting. Fout! Dom!! De IJssel-pont voer nog niet vanwege het (alarm!) hoogwater. Ik maakte rechtsomkeert – recht in de muil van het gevaar – en pas bij Heino hield ik halt en keek argwanend om mij heen, half verwachtend op willekeurige punten elektrische laadpalen uit het kale landschap te zien opdoemen. Of (wat doen laadpunten eigenlijk?) te zien inslaan, want in zo’n wereld leven we.
Er is verdomd weinig fobie voor nodig om je voor te stellen hoe je wreed wordt doorboord door zo’n idealistisch D66-projectiel. Laadpaalextremisten zijn zoals bekend extreem gewetenloos.
Enfin, het liep met een sisser af. Mijn hartslag daalde tot onder de 240. Het artikel ging over gemeentes die anticiperen (het moet niet gekker worden!) op de groeiende vraag en tja, uh… de meningen zijn verdeeld: de autowereld kent benzinerijders, e-rijders en hybride typjes.
Het probleem met die Stresstor is vooral dat je de neiging krijgt al hun jobstijdingen te bagatelliseren. Want wat moet je nou met waarnemend burgemeester Yvonne van Mastrigt. Zij noch haar lunchwandelende ambtenaren hadden… uh… waargenomen dat zich op 200 meter van het gemeentehuis een opslagplaats voor harddrugbestanddelen bevond. Eerder al was er een lab ontmanteld bij Den Nul. En die twee ontdekkingen zijn natuurlijk maar het topje van de laadpaal.
Onderwereld en bovenwereld raken elkaar hier in Wijhe. Laadpalen raken ondermijnd. Dus maant Van Mastrigt ons om minder naïef te zijn; allemaol goed en aordig dat naoberschap, maar als de kleine kinderen van de naobers steeds met zware jerrycans het buitengebied in sjouwen, mag je best eens langs je neus weg informeren of ze toevallig met de hele familie een drugskartel zijn begonnen. We moeten allemaal ‘ongelooflijk scherp’ zijn.
Nou ja, het staat er tamelijk genuanceerd en Van Mastrigt lijkt me een competente, nuchtere vrouw. Dat er her en der wat loos is staat als een (laad)paal boven water. Jammer alleen dat de krant waar het interview in staat een soort hypere rookmelder is die telkens begint te snerpen als vijf straten verderop iemand een waxinelichtje aansteekt. Die neem je na verloop van tijd ook niet serieus meer.
En wat ik ze echt kwalijk neem: onder de opwekking aan de Olst-Wijhenaar om wat meer waakzaamheid en speurzin aan de dag te leggen, staan tips. Zo weet de politie te melden dat de geur van een drugslab iets ‘anijsachtigs’ heeft. Noem mij paranoïde, maar ik vrees dat mijn gezagsgetrouwe buurman hier een inval zal doen de eerste de beste keer dat ik wil genieten van een mok dampende anijsmelk. Drie keer raden welke krant daar een sensationeel stuk aan wijdt.
Onderwereld en bovenwereld weten het niet meer bij Wijhe
Zoek de laadpaal
