Tijdens de culturele avond gehouden door de Stichting Kunst en Cultuur Olst- Wijhe, waarbij vier schrijvers uit deze gemeente hun boeken presenteerden in Wijhe was ik als schrijver van één van de boeken aanwezig. Met mijn boek nam ik deze keer mijn geboorteland Syrië mee met zijn aardbeving, ruïnes, vernietiging en pijn. Met veel droefheid ben ik deze tijd Syriër. Ons leven wordt nu volledig beheerst door de catastrofe daar en veroorzaakt een samengestelde dubbele pijn. Syrië werd getroffen door de catastrofale aardbeving en kreeg desondanks geen hulp vanuit de internationale gemeenschap.
Bij een stad in het noorden van Syrië waren alleen de “Witte Helmen” (Een lokale hulporganisatie van vrijwilligers) beschikbaar, maar zij konden bij lange na niet de reddingen bij de ramp in het noordwesten van Syrië uitvoeren, ook door gebrek aan materieel en medische ondersteuning. Sommige hulpverleners vertelden me dat ze het gekreun van de slachtoffers onder het puin konden horen, maar dat is helaas sinds gisteren gestopt.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Een ander verhaal is van een man die al drie dagen op de ruïnes van zijn huis bivakkeert en de reddingswerkers smeekt, huilend, zeggend: “ik slaap hier ‘s nachts bovenop de ruïnes, ik kan niet slapen, hoe kun je slapen als een deel van jou, vanuit je hart, is begraven onder al deze stenen.”
Beide verhalen spelen zich af op de vierde dag van de ramp. En ook op de vierde dag van de ramp die Noordwest Syrië trof, arriveerden er geen humanitaire hulp of reddingsteams van deze die in Turkije aankwamen!
De situatie daar is ongelooflijk, dit gebied dat al twaalf jaar te lijden heeft van een verwoestende oorlog, met luchtbombardementen, bommen, ontheemding. Toen het net weer een beetje op adem kwam, werden deze mensen verrast door de aardbeving. De vernietiging is enorm en de verhalen zijn angstaanjagend. Veel getroffen kinderen, van wie sommigen nog onder het puin liggen.
(tekst loopt door onder afbeelding)
De Witte Helmen, de civiele beschermingsorganisatie die daar werkt, toont een enorme heldhaftigheid en moed, die alle verbeelding te boven gaat. Deze mensen, die vrijwel geen hulpmiddelen hebben zijn uitgegroeid tot echte Supermannen!
Ze berichten over de tragedies die ze zien, maar vertellen ook over het geluk dat ze voelen als ze iemand onder het puin vandaan halen. Een van hen zegt tegen me: “Na urenlange marteling, doordat we alleen met onze blote handen konden graven, hadden we allemaal het gevoel dat we een prijs hadden gewonnen toen we weer een kind levend bovenhaalden. Het is alsof je jarenlang gestudeerd hebt en de beste certificaten behaald hebt en dat nu kunnen bewijzen. De vastberadenheid die we tonen wanneer we iemand redden, is het verschil tussen leven of dood en je ziet dat we ons ook zonder angst aan de dood blootstellen.Als we dat niet doen, zullen er vele malen meer mensen sterven omdat niemand ons helpt behalve God.” Hij voegde eraan toe: “Wij, de Syriërs, zijn 12 jaar geleden door de wereld in de steek gelaten.” Na de lezing vroeg een dame me: “Syrië heeft maar weinig steun gekregen.” Ik moest haar helaas corrigeren: “Vrouwe, Syrië heeft tot op de dag van vandaag helemaal geen hulp gekregen.”
Waarom ?
Dit is de vraag die velen stellen. Ik wil niet negatief klinken en ik wil niet links en rechts de schuld geven.We hebben dit beleid al twaalf ondervonden, huilend om onze tragedies en de internationale gemeenschap de schuld gevend. Dit beleid heeft niets voor ons opgeleverd. In feite leidt de voortzetting ervan tot luiheid en hulpeloosheid.
In een poging om de zaken te vereenvoudigen, stel ik dat de politiek de binnenkomst van hulp in Noord Syrië verhindert en dat het Syrische regime de ramp wil uitbuiten om met de internationale gemeenschap te onderhandelen, zodat het zichzelf weer kan recyclen in het internationale leven.
Het internationaal recht bepaalt dat landen die hulp willen bieden, waaronder Nederland, moeten wachten op een uitnodiging van het getroffen land en op het afkondigen van de noodtoestand ter plaatse.
Twee dingen die Assad juist niet heeft gedaan. Nog vreemder is dat de internationale gemeenschap weet dat de gebieden waar we het over hebben in Noordwest Syrië, de regio Idlib, in werkelijkheid gebieden zijn die buiten de controle van het Assad-regime liggen. Ze hebben geen internationaal erkende regering! Daarom kunt ze geen landen uitnodigen om te helpen en zijn grensovergangen gesloten.
De oplossing
De oplossing ligt op het niveau van landen, grote landen, maar als we daarvan geen rechtstreekse materiële steun kunnen ontvangen voor de getroffen mensen daar vanwege politiek, bureaucratie en de Assad maffia moeten we het anders aanpakken!
- We kunnen organisaties die daar werken, zoals de Witte Helmen, rechtstreeks ondersteunen en donaties rechtstreeks aan hen overmaken.
- Er is ook een organisatie “SELA” die onder gebrekkige omstandigheden in de zwaar getroffen gebieden in de hulpverlening werkt, zie links hieronder.
- Burgemeesters kunnen helpen, aangezien hun aanwezigheid op zich al een steun is. Elk groots idee heeft leiders nodig, en elk idee moet van daaruit vertrekken.
- We kunnen helpen, we kunnen een andere ziel van de dood redden, we kunnen een klein meisje op het hoofd aaien dat uit het puin kwam.
En we kunnen nadenken over de volgende termijn, de nabije toekomst, waar ze heen zullen gaan, waar ze zullen wonen, hoe ze aan eten zullen komen, werk, hoe en hoe..! Kunnen we hun continuïteit met ons in het leven ondersteunen. Oh, mevrouw, mijnheer, Syrië heeft hulp nodig, en Turkije ook. Wat Syrië betreft, misschien wilde de wereld de mensheid nog een kans geven om haar schuldgevoelens te verzoenen jegens dat vreedzame volk dat tien jaar geleden droomde van vrijheid en alleen werd gelaten als slachtoffers van de dictator Assad, ISIS, Rusland en Iran.
Denk alsjeblieft niet, zelfs geen moment, dat wat er is gebeurd ver van je achtertuin is, op dit moment is het slechts een brand geworden in Zuid-Latijns-Amerika, je zult de impact ervan op de Noordpool zien. Alles wat er nu in de wereld gebeurt, is de weerkaatsing van een steen die op het wateroppervlak valt, die cirkel na cirkel na de andere zal creëren totdat hij onze voeten bereikt.
(tekst loopt door onder afbeelding)
Het is een dubbel getroffen gebied!
