Het valt wel mee, toch?
Zou dat nou echt?
De soep wordt niet zo heet gegeten…
Ach, voor één keer…
Het zal mijn tijd wel duren.
Mij stoort het niet zo.
We kijken het nog even aan.
Het mag wel iets minder zijn, maar…
Ze doen toch ook wel goede dingen.
Dat heeft niet zo mijn belangstelling.
Ik heb wel andere zorgen.
Morgen is er weer een dag.
Dat laat ik aan anderen over.
Ik ben daar niet van op de hoogte.
Dat zegt mij zo even niks.
Daar kom ik later wel op terug.
Dat is niks voor mij.
Daar ben ik niet zo goed in.
Ik zie dat anders.
Ik zou nog wel een tijdje door kunnen gaan met deze lijst van uitvluchten, er zijn er nog veeeeel meer. Er zitten vast volgens degene die de uitspraak doet achter alle bovenstaande opmerkingen ijzersterke argumenten om er zo tegenaan te kijken.
Wanneer ik in een gesprek mijn toevlucht neem tot een van deze dooddoeners, dan heb ik ergens geen zin in. Dat kan gaan over een oproep om ergens iets van te vinden, iets af te keuren of zelfs om mee te gaan op de barricaden.
Onvrede is een belangrijke drijfveer voor veranderingen, om iets op een andere manier aan te pakken. Daarbij is het van groot belang dat ik niet doordraaf in alleen mijn eigen belang, maar dat ik het belang van iedereen in het oog houd.
En dan kan het zijn dat het algemeen belang niet helemaal overeenkomt met dat van mijzelf. En als zich dan een niet-mijn-probleem voordoet, dan is het zaak om NIET weg te kijken en dat met een uitvluchterige dooddoener te vergoelijken.
Het bovenstaande lijstje dus maar gauw schrappen. DELETE!
Ik zou wensen dat heel veel actiegroepen en eindeloos procederende burgers dit eens ter harte nemen. We moeten het samen doen, en dat houdt ook in; accepteren… En er DAARNA samen het beste van maken .
Niet wegkijken dus maar meekijken