Ik ben gevraagd ergens volgende maand een paar columns voor te lezen in het literair café Lieren aan de IJssel. Ga ik juweeltjes uit de oude doos gebruiken? Of schrijf ik een paar nieuwen? En welke Denne wil ik laten zien. De platproater? De ‘vot met den pröttel’-kerel of de afwijker die de wereld anders ziet?
Vandaag dat laatste typetje. Onderaan dit verhaal kun je aangeven of dat geschikt is voor de voorleesavond.
Sinds mijn pensioen ben ik – uiteraard – veel meer thuis. Op het werk zijn ze daarmee een bemoeial armer, maar mijn vrouw is er eentje rijker. Dat bedacht ik me, toen ze terloops over de biljardclub begon. Of dat niet iets voor mij was…
Ik probeer me sindsdien te beperken tot gastarbeider in mijn eigen huis. Niet de routine overnemen van koken (dus ook niet meebeslissen over het tijdstip van eten), me niet bemoeien met wanneer de wasmachine aangaat, en proberen geen mening te hebben over ‘spullen’ in huis.
Ik weet niet hoe jullie dat vergaat, maar soms hoor ik mezelf dan toch iets zeggen dat regelrecht tegen die goede voornemens ingaat.
Ik: “Je kunt toch ook wel even die sporttas naar boven brengen in plaats van op de derde tree te zetten? Ik breek mijn nek er nog eens over!”
Zij: “Hoe vaak ben je er nu al overheen gestapt, zonder die tas te pakken?” is dan het antwoord dat compleet voorbij mijn vraag gaat.
Ik: “Zal ik vanmorgen even de was draaien? Het wordt een zonnige dag, kan het mooi aan de lijn drogen.”
Zij: “Er is is nog te weinig was voor een volle trommel!”
Ik: “Waar gebruik je al die pollepels voor. Is 25 voor één huishouden niet een beetje veel?”
Oei, als ik me dat hoor zeggen, weet ik me er als gastarbeider teveel inhoudelijk mee bemoei.
Maar nu ik iedere avond de afwas doe, meen ik me toch wel te mogen bemoeien met de manier waarop ze eten kookt. Soms sta ik de afwas te doen en vraag ik me af of ze niet voor een heel weeshuis gekookt heeft, zoveel pannen, potten, schalen, messen en inderdaad pollepels gaan er dan door mijn handen. Vinden jullie het niet reëel dat ik als schakel aan het eind van dat kookproces mee mag praten over onderdelen van de productielijn?
Zij niet: “Dan kook je toch voortaa… Nee, beter maar van niet. Wat maken die paar dingen extra afwas nu nou helemaal uit. Je hebt toch de hele dag de tijd?”
Ik ben eens poolshoogte wezen nemen bij de biljardclub. Daar hebben ze een wachtlijst die alleen maar korter wordt als er eentje dood gaat…
Moet ik dit verhaal voorlezen op Lieren aan de IJssel?
0 Geschikt
0 Ongeschikt
Geschikt 😉
Dat hangt ervan af hoe feministisch de tendens bij dat literaire café is.
Ik vind het overigens heel vreemd dat jij schrijft dat je ‘uiteraard’ meer thuis bent sinds je pensioen. Mijn ervaring is anders. Ik vraag mijn onlangs gepensioneerde hubbie weleens of het niet weer eens tijd wordt om het bed bij zijn vrijwilligerswerk te verschonen en of de drempel aldaar niet even een nieuw verfje behoeft.
Deze is dan zeer geschikt vooral omdat ie zo herkenbaar is. En lang al die gepensioneerden niet over de (soms fluwelen, soms botte ) pen van Denne beschikken. Wel een beetje jammer dat ie niet in dialect is. Dan vind ik ze nog leuker 🙃
Ik heb nog wel een oplossing voor het pollepelprobleem; gewoon vaker afwassen🤗