’t Is pas in de jaren zeventig dat gourmetten opkwam. Zo ineens was het er. Huub Oudshoorn schijnt namens een slagersgenootschap dat idee uit Zwitserland deze kant opgehaald te hebben.
Die slagers hadden dat marketingtechnisch goed gezien.
- Normaal eten we een onsje vlees de man/vrouw (en alles wat daar tussen zit). Maar als je gourmet eet je gemiddeld al snel 275 gram per persoon (meer per man, minder per vrouw, afnemend per alles wat daar tussen zit).
- Ook handig: die kleine stukjes vlees zijn vaak overblijfsels van ‘drie ons biefstuk en het mag liever niet ietsje meer zijn’. Al die kleine stukjes (de slager kan ze al maanden vooraf opsparen) zijn door gourmetten ineens mooie handelswaar!
Die bovenstaande argumenten trekken mij als vegetariër niet zo aan. Stel je voor dat andere dieren ook allerlei geloven bedenken en óns dan tijdens een feestmaal opdienen. Ik zag ‘The Cook, the Thief, His Wife & Her Lover’ waar een mens opgediend wordt. Was geen lekkere ervaring!
Maar het derde argument van Oudshoorn sprak me wél aan: gourmetten is creatief eten. Daarmee raakt hij een fundamentele gedachte over de kerstdis: het gaat er om samen te zijn!
Het fundament van de kerstdis is niet de dis, maar de kerst. Reden om samen te zijn, net als met een verjaardag, of als vrienden op bezoek komen. Je wil graag samen zijn en om tijdens dat samenzijn niet alleen maar in een rondje tegenover elkaar te zitten, wachtend op dat die ene oom weer racistische bakken gaat vertellen of die andere vriend de PVV of Wilfred Genee gaat verdedigen, bedenk je wat.
Dan is eten een prachtige manier van samenzijn. Samenzijn op 1. Eten op 2. Ik zou dan zelf niet zo snel voor gourmetten kiezen trouwens. De walm van die spiritusstelletjes heb je drie dagen later nóg niet uit huis. In huisjes van Roompot is gourmetten daarom zelfs verboden.
Mooiste manier van creatief eten vind ik zelf de podluck, zoals da vandaag de dag heet. Dat iedereen wat meeneemt voor de dis, liefst zijn eigen favoriete gerecht. Je hebt dan een tafel vol eten, maar ook een tafel vol tekst en uitleg en een tafel vol niet logisch bij elkaar passende gerechten.
Creativiteit vereist. Leuke gesprekken gegarandeerd.
Heette dat vroeger (toen de lucht nog schoon was en de seks nog vies) niet een Amerikaanse fuif? Hoewel dat geloof ik wel meer gericht was op eten en drinken tijdens een feestje en minder specifiek op een maaltijd?
En de Amerikanen noemden dat ‘going Dutch’!