Ramele is een buurschap, maar het voelde als een dorp. Ik woonde op Ramele 52a. Die a zegt al dat er ergens later een adres is tussengeknoeid. Niepie woonde op 1. Wimpie an het andere eind van de buurtschap op 63. Het telde door tot kort aan de honderd. Meer gezinnen had je niet tussen de Wijheseweg en de grens met… ja waar grensde Ramele richting Deventer eigenlijk aan. Daar kwamen we nooit. Sterker nog, ik kwam niet eens verder ‘het achterland’ in dan ons eigen adres. Dat achter ons ook nog een Booijink woonde, een Vulink, een Bergkamp, een Schiphorst, ik kwam er later pas achter. Later toen ik groot genoeg was de post voor Kievitsbosch weg te brengen die de postbode per ongeluk bij Kiekebosch in de bus had gedaan.
De N48 was ‘de grote weg’ en de eerste boer aan de overkant van de weg heette Oaverkamp. Dat was aan de Raalter kant. Nooit bij stil gestaan dat wijzelf eigenlijk de overkant waren. Maar nu, met de kennis van het bestaan van kasteel Ramelo, zou ik wel zo weer kunnen uitleggen dat Ramele deze kant is en Raalte de overkant. Die weg was een grens. Aan de andere kant hadden ze een ander dialect. Wij zeiden pöaltie, zei pössie tegen een paaltje langs de wei, toen koeien nog buiten liepen.
Onze wereld was klein. Met Jossie, Pietie, Chrissie, en de al genoemde Wimpie en Niepie, speelden we cowboytje, hockey met zelfgetimmerde sticks en voetbal met in de goal een van strotouw gevlochten net. Toen we wat groter waren deden we aan zwikken met maximaal drie centen inzet, een aangenaam tijdverdrijf terwijl mijn ouders dachten dat ik naar de kerk was – wat later dan weer helemaal niet het geval bleek te zijn: “dacht jij dat wij dachten dat je naar de kerk was?” En toen er bij het kruispunt naar Wijhe een flitspaal kwam, sprongen we ’s avonds laat midden op de weg het filmpje vol 😉
De geasfalteerde afslag naar het Fitnesscentrum en het Tennispark was toen een zandweggetje naar Anton Klein Overmeen. ‘Verboden vuil te storten’ gaf een bordje in het bosje naast de afslag aan. Toen stortten we blijkbaar zichtbaar afval, nu dumpen we onzichtbaar gif en fijnstof in het milieu. Ik durfde niet goed langs dat zandweggetje te fietsen als ik met natte haren van de voetbal kwam gefietst. Ik denk dat ik bang was voor de scherensliepen, de verhalen van ‘de gek van Harculo’ met een groot mes in zijn fietstas… hij zou toevallig toch net niet daar zijn? “Moet je gewoon een liedje fluiten” zei mijn vader. Ik snap nu eigenlijk niks van dat advies, maar het heeft toen wel geholpen.
Op de fiets naar huis… dat deden we vroeger. Als kind uit een gezin van vijf (klein gezinnetje) hadden onze ouders geen tijd van ons een achterbankgeneratie te maken. En aan ‘op de voetbal’ hadden we ook meer dan zat, want we verspeelden de rest van de tijd graag buiten. Dan haalden we een voorwiel uit de fiets en zetten de vork op het achterwiel van een andere fiets. Hadden we zelf een tandem gemaakt. Speel op zo’n fiets dan maar eens hockey met een tennisbal. Ik denk dat J.K. Rowlings op die manier Zwerkbal bedacht heeft.
Op 52a is nu The Green East. Pas geleden is ons huis gesloopt. Maar dat tuinpad van mijn vader is er nog, zag ik tot mijn geluk: het gaat naar de groentetuin. Daar gebruikte mijn vader nog round up en ik was een kind dus ik wist niet beter, ik dacht dat het altijd zo zou gaan. Maar zo ging het niet. Ook Ramele ging met de tijd mee. Was het varkensproefbedrijf vroeger koploper in zo veel mogelijk rendement uit een varken halen, the Green East is nu voorloper in de transitie. Ramele heeft inmiddels straatnamen.
En aan de overkant van de grote weg is de overkant nu de overkant.
Leuk hoor. En herkenbaar. Zelfs voor een jongen uit het dorp.