Vroeger had je een grafsteen. Daar stond nog iets kenmerkends van je op. Nog een laatste Tweet, zou je kunnen zeggen. Ik stel me een toekomst voor van een grafsteen met touchscreen. Dat je daar de vraag kunt stellen: “hoe zol Denne d’r oaver denk’n” en dat dan alles van mij in de cloud een antwoord bepaalt. Dat bestaat al. Ik heb Mark Tuitert in de app en die kan ik vragen stellen, waarna hij een antwoord vanuit de filosofie van Stoïcijnisme.
De cloud schijnt ingezet te worden voor rouwverwerking. Dat je er nog bent als je er niet meer bent. Ik weet niet of dat hout snijdt. Dat je een pushbericht van je overleden vrouw krijgt dat je gezonder moet eten. Het leven houdt ook gewoon een keer op hè!
Ik denk dat mijn kinderen, als ik 96 ben en zij ergens dik in de zestig, dat ze er dan ook wel een keer klaar mee zijn. Al dat gemantelzorg. Mijn pakketje genen is doorgegeven, de natuurlijke zin van het leven is vervuld.
Ik heb werkgevers gehad die heus niet nóg een herinnering aan mij hoeven, die verwerken de rouw door juist níet aan mij te denken. En wie zit er na mijn dood nog te wachten op mijn ideeën? Toen ik eind vijftig was, vonden collega’s mijn gedachtengoed al een “denkwijze met een lange baard”. Maar goed, dat waren snotkuikens die nog niet zo veel buiten de eigen bubbel gekeken hadden.
Al die digitale voetafdrukken. Doe nooit een tweet als je die ook niet als print op je T-shirt wil hebben. Post niets wat je oma niet mag lezen. Ik heb me er niet altijd aan gehouden.
Die keer dat ik gezeik had met dictator Geert. Hij wilde Somalische vluchtelingen het land uit zetten, en ik vergeleek dat met het opheffen van zijn eigen beveiliging. Die Somalische mannen ontvluchtten een oorlog. Geert organiseert er eentje, hij zet bewust groepen weg, oogst agressie en laat ons vervolgens zijn bewaking betalen.
Oei, dat mocht ik niet zeggen. Hij stuurde zijn trollenleger op me af met politiebewaking als gevolg. Als ik dood ben is dat er niet meer. Happa.
Laat mij maar gewoon verdwijnen. Geen eeuwig doorlopende gesprekken, geen digitale spoken. Nee, doe mij maar een rode knop waarmee mijn digitale bestaan met één druk compleet verdwijnt.
Wie dan leeft, wie dan zorgt.
