In mijn eerste asielgesprek vroeg iemand van de IND waarom ik voor Nederland gekozen had. Een van de antwoorden die ik gaf was dat ik hou van Marco van Basten en van Johan Cruijff, dat ik het Nederlands Elftal al volgde toen ik nog een kind was in de jaren tachtig van de vorige eeuw.
De man schudde positief zijn hoofd!
Maar nu ik officieel ook Nederland ben, kom ik er achter dat ik ook de Dolly Dots wel had kunnen noemen. Hun nummer ‘Leila, Queen of Sheba’ ken ik al mijn hele leven.
Dit nummer heeft een diepe herinnering bij mij en bij de meeste Syrische mensen die jong waren in de jaren. In die tijd was er alleen de officiële staatszender en waren er geen satellietstations zoals nu. En natuurlijk stond die officiële zender onder toezicht van de regerende partij in Syrië, die weer aangestuurd werd door communistische landen die op hun beurt het kapitalisme wilden tegenhouden.
‘Leila, Queen of Sheba’ werd op televisie uitgezonden omdat Leila/Laila een Arabische naam is. Of die naam alleen al genoeg was door de censuur heen te komen weet ik niet, geen idee of de mensen die erover gingen ook het verhaal van het lied kenden. Maar Laila en Majnun (Leila en Sheba) maken een verhaal uit het Arabische erfgoed.
Dit lied was voortdurend op televisie, de muziek klonk oosters, de dansbewegingen waren oosters, van de bandleden zagen er oosters uit, en dan natuurlijk nog het woord Leila, dit was genoeg om het lied populair te maken bij de meeste mensen, velen herhaalden de woorden zonder de betekenis ervan te kennen want het was in het Engels. Ik zong het ook mee
Nu moet je weten dat ik van mijn vriend Harrie geregeld muziek doorgestuurd krijg. Hij was nar de Rolling Stones geweest, die band kende ik niet eens. Dat vond hij zo vreemd, dat hij me af en toe muziek doorstuurt, ook van Nederlandse bands, maar dan meestal wel Rock and Roll. Harrie en ik vinden dat een mooie manier van integreren, dat we ook elkaars achtergronden leren kennen.
Door die muziekuitwisseling bladerde ik wat verder en toen kwam de Queen of Sheba in mijn hoofd terecht. Toen ik me dat van vroeger herinnerde, kwamen mijn hersens naar buiten met kinderlijke gevoelens. Ik rook zelfs de geur van ons oude huis terwijl mijn broers en ik ’s winters bij de open haard zaten en we tv keken voordat we naar bed gingen.
Dus ik zocht naar het nummer in Google, moeilijk, want ik kende eigenlijk alleen de naam Laila. Geen idee hoe die band heette. Na veel zoekwoorden en -algoritmen vond ik het. Maar hey, wat is dit? Er staat dat de band die het zingt Nederlands is!!! Vreemd… een jeugdherinnering die meer dan twintig jaar sliep, om vervolgens wakker te worden, op het moment dat ik in haar eigen land ben!
Ik op zoek naar meer nummer van de band, dus zette ik een link op Facebook. En wie reageerde er? Een vriend van mij, Ingrid, die samen met Marijn hier in Olst Dé Blueskrant maakt. Ze stuurde me links van een artikel dat ze gepubliceerd hadden in de Blueskrant Editie 28. Een interview met Derek Trucks van de Tedeschi Trucks Band. Geïnspireerd door het nummer Layla van Eric Clapton [Derek and the Domino’s] dook de voltallige band in het originele, 100 pagina’s tellende gedicht Layla and Majnun van de Perzische dichter Qais al-Majnon. Hieruit ontstaat het muzikale project I Am The Moon, een project bestaande uit vier albums met vier bijbehorende films waarvan afgelopen augustus het laatste deel verscheen
Ik dompelde mezelf onder in het lied en de teksten, en merkte dat ik er al snel politiek, geschiedenis en geografie in propte, zelfs in deze muziek.
Leila is een naam die de liefde onder Arabieren symboliseert. De dichter Qais al-Majnon schreef duizenden verzen van liefde en flirten aan en over Laila, omdat haar familie weigerde goedkeuring te geven aan huwelijk met haar. Daarom zijn ze samen van de stam weggelopen.
De koningin van Sheba wordt historisch en religieus Bilqis genoemd, en de religieuze legende zegt dat de profeet Salomo de djinn (in de Islam een bovennatuurlijk onzichtbaar wezen, dat bezit kan nemen van mensen en ze van hun vrije wil kan ontdoen) vroeg om Sheba met troon, kroon en kleren over te brengen naar Jeruzalem.
Als ik dit schrijf, luister ik voortdurend naar nummers van de Dolly Dots die ik van Ingrid doorgestuurd krijg. Zou de djinn mij verplaatst hebben naar Nederland? En zou die nu mijn jeugd weer verbinden met het heden? Ach, ik moet dat nummer niet helemaal analyseren. De duivel zit immers in de details. Dus ik heb besloten het mee te zingen zoals ik dat vroeger ook deed, zonder te weten wat ik zing: Chez quino offushiba Leila Leila Leila
Harrie stuurt me intussen andere nummers over Laila, die van Eric Clapton met zijn Derek and the Dominos. En van Doreen van Herman Brood. En van Roxanne van The Police. Want hij vindt van de Dolly Dots dat je ook nog te veel kunt integreren
Dat zal ik die rechercheur van mijn eerste asielinterview bij gelegenheid nog wel eens vertellen.
