Willy: Wanneer heb ik je ook alweer leren kennen Hasan?
Hasan: Precies 4 jaar terug op eerste kerstdag.
Willy: Ik herinner mij nog zijn ontroerende column over onze kerstmaaltijd.
En nu lopen we een rondje Olst, samen met Ghizlane, zijn vrouw en mijn hondje Macho.
Hasan is gevlucht uit Syrië en woont nu in Olst.
De ouders van Ghizlane gingen naar Spanje voor werk. Zij is pas naar Nederland gekomen en met Hasan getrouwd.
Door Willy Boogaard
“Kijk uit! Er ligt veel modder op het pad”.
“Ha, leuke nieuwe woorden! Modder. En modderplas.” Terwijl we de modder proberen te ontwijken herhaalt Ghizlane de woorden. Ze wil Nederlands leren en daarom gaan we een keer per week samen wandelen.
We praten over de kerst. Wat fijn is en minder fijn. Zo komen we op de woorden ‘introvert’ en ‘extravert’. Ghizlane pakt gauw haar mobiel voor een vertaling in het Spaans en het Frans. Met Hasan praat ze er over in het Arabisch, een taal die in zowel Syrië als in Marokko gesproken worden. En Hasan kan dan ook weer Engels en steeds beter Nederlands.
Ik leg uit dat ik het fijn vindt om in een klein gezelschap kerst te vieren. Ik kom uit een gezin van zeven kinderen, bijna al mijn broers en zus hebben kinderen, sommigen al weer kleinkinderen. Dat levert een kerstgezelschap op van tussen de twintig en dertig personen. Gezellig en vrolijk, maar of je elkaar echt spreekt…? Wat fijn dat ik deze kerst met mijn broertje en zijn gezin heb kunnen vieren. We hebben mooie gesprekken gehad.
Voor mijn familie met introverte persoonlijkheden hebben de coronamaatregelen zeker ook zijn voordelen. Heerlijk om je dagenlang ongestoord te kunnen verdiepen in een boek. Dat wissel ik af met verzamelen van groente en wilde planten uit de tuin, om daar iets lekkers van te bereiden. Zo komen we de kerstvakantie wel door! Natuurlijk zie ik ook de nadelen van de maatregelen. Mijn dochter die net begonnen is met een studie in een nieuwe stad. Zie dan maar eens vrienden te maken, als bijna niemand meer op kamers woont.
Samenleven
Als Hasan even een winkel binnen stapt en ons gesprek dus niet kan vertalen, gaat Ghizlane verder in het Frans en ik in het Nederlands. Verrassend hoeveel middelbare school-kennis toch nog ergens in mij verstopt zit. We komen op het woord ‘samenleven’. En samenleving. Wat betekent dat voor haar. En wat is het verschil met Spanje en Marokko?
Ghizlane vertelt over haar broer en de psychische gezondheidszorg in Spanje. Ik ben verrast over hoe er daar maatwerk wordt geleverd. Hoe er wordt gekeken hoe hij een plek kan krijgen waar hij zich thuis voelt. En welke hulp hij kan krijgen. “Le plus gros problème”, vertelt Ghizlane, ”sont mes parents”. Voor haar ouders is het moeilijk om te accepteren dat haar broer door zijn psychische gesteldheid anders denkt dan zij.
Een knal
Ondertussen volgen we Macho die een spoor heeft ontdekt bij de vistrap. Ghizlane is er bijna zeker van dat ze een heel dik vis ziet. We hebben grote lol als het een groot blok hout blijkt te zijn. Dan schrikken we van een enorme knal. Een groep jongens rent heel hard richting de Boskamp.
Zo komt ons gesprek op vuurwerk. Vooral Hasan zijn gezicht spreekt boekdelen. Hij heeft al genoeg verschrikkelijke knallen in zijn leven gehoord. Hoe zal het dit jaar gaan?
We vervolgen onze wandeling en komen tot de conclusie dat we over het woord SAMENLEVING nog lang niet uitgepraat zijn. Ghizlane herhaalt de nieuwe woorden voor zichzelf: introvert, extravert, samenleving, morgen, gisteren, eergisteren, modder en plas. Ondertussen genieten we samen van de mooie zonsondergang.
