Ook bij de ontvangst van de auteur van dit artikel wordt er geïnteresseerd gevraagd waar ik vandaan kom, wat mijn meisjesnaam is. En als blijkt dat er Fries bloed in het geding is, wordt er al gauw over Friesland gesproken.
Want dat is waar Jannie haar wieg stond. Haar vader was hoofd der lagere school in Oude Haske. “We woonden ook naast de school.” vertelt de eeuweling. “Ik was zeven toen we naar Wijhe verhuisden, Langstraat 5 werd het nieuwe adres. En dat lag niet naast de school waar mijn vader toen hoofdmeester werd.”
Vader nam de beslissing dat Jannie moest door leren, het werd de MULO en later allerlei opleidingen. “Steno, handelscorrespondentie, in alle toentertijd gegeven talen, Nederlands, Duits, Engels, Frans.” Het werd een administratieve functie bij houthandel Hoekman op Den Nul, waar Jannie haar eerste baan kreeg. “Eerlijk gezegd had ik liever het onderwijs in gewild, maar vader besliste anders. Dat was toen heel gebruikelijk. En ja dat onderwijs, het zit er nog wel in. Ik ben actief bij het Taalpunt. Daar spreek ik Nederlands met statushouders. Ze waren ook bij mijn verjaardag afgelopen vrijdag.” Een van deze mensen heeft een prachtig gedicht geschreven voor Jannie en noemt haar De narcis van Wijhe.
De Friese Jannie trouwde Wijhenaar Inez van Keulen. Zijn broer en hij hadden een autobedrijf. “Mijn man deed de verkoop, de administratie, rijlessen en begrafenissen. Al vroeg leerde hij mij autorijden, het was 1954, en de riepen de mensen muh je kieken, een vrouwe achter het stuur. Ze moesten eens weten. Als er een begrafenis was met een flinke stoet, zeg maar 6 van die zwarte Fords met automaat, dan zat ik ook achter het stuur, een lange regenjas aan van mijn schoonmoeder. Dat waren trouwens geweldige mensen hoor.” klinkt het enthousiast.
Na haar huwelijk ging het stel in Zwolle wonen. Eén van de dingen die ze samen deden was reizen. “We hebben heel wat van de wereld gezien. Je kunt beter vragen waar we niet geweest zijn. Mijn man maakte altijd films van onze reizen. Toen hij niet meer mee kon, heb ik het filmen overgenomen en ben ik alleen gaan reizen. Hij gunde me dat zo! Mijn laatste grote rondreis, ik was 93, was naar Iran. Heel bijzonder, ik moest ook gesluierd lopen. En dat doe je, je past je aan aan de gebruiken van het land waar je bent. Ik zou nog naar Zuid-Korea en dan door naar Japan, waar vrienden van mij wonen, maar Corona gooide roet in het eten. Overigens hebben de Japanse vrienden voor me gezongen, het berichtje heb ik via de app ontvangen.” En trots laat ze dit zien. Dat is deze Grande dame ten voeten uit, bij de tijd met een hele brede interesse. Ze maakt gebruik van allerlei digitale mogelijkheden. “Kijk”, zegt ze een kleine blauwe, soort afstandsbediening tevoorschijn halend, “dit is mijn agenda. Ik zie niet zo goed meer, dus heb ik een sprekende agenda.” Ook staat er een webbox die de IPad vervangt.
In de eetkamer van haar appartement heeft de wereldreiziger allerlei herinneringen aan haar reizen hangen. “Kijk, dit komt uit Papoea Nieuw-Guinea, dat komt uit Japan en in de kamer hangt een gebatikt doek uit Bali. Want die heb ik nog wel, al mijn prachtige herinneringen en daar geniet ik dagelijks van.” In de gang hangen haar medailles voor allerlei sportieve prestaties. “ Ik heb altijd veel gezwommen en gefietst. En toen het fietsen niet meer ging, heb ik mijn fiets ingeleverd. Dat vond ik erg. Met het inleveren van de fiets lever je letterlijk in. Dat ik niet meer auto wilde rijden en mijn rijbewijs inleverde, dat vond ik minder, maar mijn fiets…..”
De honderdjarige staat er even bij stil, maar even later praat ze weer voluit. Over de reizen, de bijzondere mensen die ze ontmoette, de films die eerst haar man en later zij maakte “ik heb zo’n 80 DVD’s met films”, haar Friese roots, de mensen die ze om zich heen heeft. En veel van deze mensen waren bij het feest dat ter ere van de honderdjarige werd gegeven bij De Slinger in Wijhe. Namens de gemeente werd deze 100 jarige inwoonster afgelopen maandag persoonlijk gefeliciteerd door burgemeester Yvonne van Mastrigt .
