Afgelopen donderdag was het dan zover. Mijn eerste werkdag sinds ik halverwege mei dit jaar met zwangerschapsverlof ging. Ik ben dus lange tijd bij huis geweest. Langer dan de wettelijke zestien weken verlof waar moeders in Nederland recht op hebben. Doordat onze dochter moeite had om uit een fles te drinken, moest ik een maand ouderschapsverlof opnemen. Achteraf gezien vond ik dat wel lekker, die extra tijd. Met twaalf weken zijn ze nog zo klein. Ik was er nog helemaal niet aan toe om weer te gaan werken. Bovendien kon onze dochter in die extra tijd rustig wennen aan de gastouder en had ik even een paar dagen voor mezelf.
Heb ik alles?
Ik was al verschillende keren terug op het werk geweest. Onder meer voor een pensioenpresentatie en om het een en ander te bespreken. Maar de allereerste echte werkdag is toch even wat anders. Van te voren was ik best zenuwachtig. Heb ik alles bij me? Omdat ik borstvoeding geef, moet ik ook mijn kolf en alle toebehoren meenemen. Hoe laat moet ik eigenlijk opstaan, nu ik voor ik wegga mijn dochter moet voeden en naar de gastouder moet brengen? Hoeveel brood neem ik mee? Ik had tien boterhammen meegenomen, zo van: dan heb ik in ieder geval genoeg. Ik heb ze ook alle tien opgegeten. Hoe zal het kolven gaan op het werk? In mijn hoofd had ik allerlei doemscenario’s bedacht van wat er mis kon gaan. De meeste daarvan gingen over het kolven. Gelukkig is geen enkele nachtmerrie uitgekomen.
Ik mocht op het werk beginnen met relatief eenvoudige werkzaamheden. Mijn collega’s waren begripvol en blij dat ik er weer was. Dat was wederzijds. Toch was ik opgelucht toen het half drie was en ik na zes uur werken naar huis mocht. Het was namelijk wel ontzettend wennen en in combinatie met twee keer kolven was het ook best pittig.
Vergeten
Voordat ik naar huis ging, moest ik goed nadenken over wat ik in mijn kluisje liet liggen en wat ik zou meenemen. Ik besloot om mijn kolf op het werk te laten, omdat ik die thuis toch niet meer zou gebruiken. De flesjes afgekolfde melk in de koelkast moesten natuurlijk wel mee. Uiteindelijk worstelde ik me door de storm heen naar huis. Daar had ik nog ruim anderhalf uur voordat onze dochter (en mijn man) zouden thuiskomen. Mijn borsten voelden inmiddels best wel vol aan, dus ik wilde kolven. Dat kon natuurlijk niet, want mijn kolf lag nog op het werk. Stom! Met de auto terugrijden was geen optie, die had mijn man mee. Terugfietsen vond ik met die storm onverantwoord. Dus wat nu? Gelukkig bedacht ik me dat ik nog ergens een enkele kolf had liggen. Niet ideaal, maar het voldeed.
Op de dagen dat onze dochter naar de gastouder gaat, moet ik dus voordat ik naar huis ga eerst even kolven. Tenminste, totdat ik weer volledig acht uur per dag aan het werk ben.
Lees hier de andere reflecties van Liesbeth.
Bezoek ook haar website.
