Een bordje ‘verboden toegang’ is mooi lastig als je naar even verderop wil. En het maakt ook nieuwsgierig. Wat krijg je niet te zien, wat mis je… Als je met Sjaak wandelt hou je je wel netjes aan de regel, verboden is verboden, maar er zijn natuurlijk altijd meer wegen die naar Rome leiden.
Door Sjaak Bruggeman
Kijk links staat het straatnaambord ‘Groote Meer’. Oké, dan parkeer ik hier de auto in de berm en ga op zoek naar dat Groote Meer. Maar hó, het feest gaat niet door. Want daar aan het begin van de hobbelige beukenlaan met oude klinkertjes staat een bordje ‘Landgoed Groote Meer – Verboden toegang’. Dan maar een zandweg verderop, ik wil dat Grote Meer wel eens zien.
Kijk, aan beide zijden van de zandweg al die rododendrons eens! Het is toch zonde! Al snel krijg ik het vermoeden dat het Meer waar ik naar op zoek ben in het landgoed van die Belgische jonkheer ligt. Daar waar vroeger onze ‘waterprins’ Willem Alexander op visite is geweest om het drooggevallen Groote Meer van de verdroging te redden. Een toekomstige koning die een Belgische jonkheer helpt. Het heeft geholpen, maar waar is dat honderd hectare Groote Meer?
Overal bij elke bosweg staan afgesloten hekken en borden met ‘Natuurgebied’ ‘Geen Vrije Toegang’. Dat schiet niet op zo en wat begroeiing betreft is het armoe troef hier. Zover ik kan zien zijn het alleen maar rododendrons die hier groeien. Deze exotische plant en ook de vogelkers woekert het hele bos door. Doordat er geen licht meer op de bodem komt, krijg je een hoogstammig bos is er voor andere bomen en struiken geen kans. Ook planten- en diersoorten krijgen het moeilijk en vele soorten verdwijnen hierdoor.
Oh, kijk hier zijn palen geplaats voor een (sluip-) paadje en daar in de verte zie ik een glimp van een meer. Maar gelukkig, ik kan er net tussendoor en kom via dat paadje op een breder pad. Ik denk dat dit gewoon een openbaar wandelpad is en heb dus een smoes achter de hand. Snel maar even kijken en dan nog sneller weer terug.
Oh jee, nou heb je de poppen aan het dansen. Terwijl ik het oeroude klinkerweggetje naar het kasteel over wil steken staat er pardoes een grote Volvo voor mijn neus. Met kloppend hart en een vriendelijk lach gebaar ik dat de freule of barones voorgaat en wel door mag rijden. Het duurt even en het kan alle kanten nog op… maar dan rijdt de gloednieuwe kar toch het stokoude weggetje af. Pfff, dat ging nog maar net goed.
En als beloning ligt daar dan toch eindelijk het Groote Meer! Maar nee, volgens mijn iPhone ben ik nu bij het onbekende Zwaluwmeer! Met wat stuifduinen en heide is dit ven een verborgen parel in het bestaande spookachtige bos. Wat mooi is het hier! Helemaal vrij van Rododendrons en Amerikaanse vogelkers, als een verrassende blikvanger, verborgen in het verder donkere en soortenarme bos. Hartstikke mooi man!
