Brr, het is best nog wel fris wanneer ik op pad ga. Maar gelukkig lijkt het bleke zonnetje toch iets van dat gevoel van kou weg te willen nemen vandaag. Kijk ’s an, net nu laat de rijp van de bomen los en valt als ijskristalletjes op het nog bevroren bospad. Het is net een hagelbui in slow motion. Dit proces van min naar plus duurt maar even en voor ik het weet loop ik al door de blubber. Gelukkig heb de laarzen aan.
Hier ga ik linksaf en dan kom op een lange brede laan terecht. Het is een laan waar aan weerskanten drie beukenrijen staan en ideaal om onderdoor te wandelen als de temperatuur boven de dertig graden uitkomt. Dat bladerdak van beuken, daar komt geen zonnestraaltje doorheen.
Laat ik op gevoel hier maar eens linksaf gaan. Kijk, rechts een perceel met jonge abiesboompjes. Maar kijk, ze hebben allemaal het loodje gelegd. Misschien is een late voorjaarsnachtvorst of zijn te hoge grondwaterstanden de oorzaak van de sterfte geweest, zeg het maar. Het past wel een beetje bij de vervallen boerderijtjes op dit landgoed Reelaer. Uitbreiden en met de tijd meegaan was voor de pachters ‘not done’. Niet in een natuurlijke omgeving en dus ook niet meer geschikt voor voortzetting van een agrarisch bedrijf.
Kijk, hier zijn we alweer op de verharde weg. Het huisje met boerderijtje rechts met de naam ‘Heidehoeve’ zegt genoeg over hoe er hier ver in de vorige eeuw geboerd werd. Eerst werden de woeste gronden met bos en hei ontgonnen en daarna het land ‘gangs maakn’, in cultuur brengen. Maar ja dat is allemaal verleden tijd. Nu hebben we ‘nieuwe natuur’, maar daar hebben we de bijzondere flora en fauna van vroeger niet mee terug. Eeuwig zonde, maar het zij zo…
