Deze week zijn we met Sjaak eens gaan kijken naar een infrastructureel hoogstandje tussen Dalfsen en Zwolle. Daar krijgt de A28 een nieuwe aansluiting op de Hessenweg. Of andersom natuurlijk. Hoe dan ook, een wel erg grote hindernis voor een sprong reeën om er vandoor te gaan.
Door Sjaak Bruggeman
De auto parkeer ik hier maar bij de boerderij aan de Hessenweg (N340). Dan loop ik langs de veestal en via de erfverharding naar achteren. Deze boer en zijn collega buurman wonen tegen de Vechtdijk en hebben de stallen, graspercelen en kuilvoerplaatsen aan beide zijden van deze drukke weg en ook nog eens dito percelen in de uiterwaarden van de Vecht. Best wel arbeidsintensief voor deze agrariërs.
Ik ben nog maar net op pad of het wordt al spannend. Op het betonnen koepad staat een regenwaterspiegel van een paar centimeter. Het lijkt wel of ik in een wetering sta, maar het zou ook maar zo de ijsbaan van Haaksbergen kunnen zijn. Geinig plaatje met die weerspiegeling.
Maar dan ineens zie ik naast me een zestal reeën wegspurten. Ze hadden hun rustplaats in de ruigte met een tiental elzen pal achter de boerderij en zijn geschrokken van mijn aanwezigheid zo dichtbij. Daar gaan ze. Maar waar naartoe? Er is verder geen enkele dekking voor ze.
Ze kunnen geen kant op omdat ze ingesloten zijn. Ingesloten tussen de drukke Hessenweg met daarachter de Vecht en voor hun neus een barrière die de nieuwe Vechtdalverbinding heet. Ze zijn daar bezig met de aanleg van twee keer twee rijstroken en met een aansluiting op de A28.
Straks kan verkeer van de A28 naar het Oosten, en omgekeerd, zonder verkeerslichten en mét spoorviaduct in één beweging doorrijden. Het is daarginder een drukte van belang, een heel arsenaal aan wegenmachines is erbij gehaald. Sjongejonge.
We lopen dus tegen een storend element in het mooie Vechtdal en moeten weer terug. De reeën moeten evenals de boeren nog even volhouden tot de oude Hessenweg wordt afgewaardeerd en ingericht als erftoegangsweg. En ik? Ik zoek wel een looproute elders…
